من دورازخانواده ام زندگی میکنم دوتابچه کوچیک روتوشهرغریب تنهاباهمسرم بزرگ کردم خواهروبرادرم نه میان نه میرن میگم دلمون میگیره پدرومادرمم میگن توبیاتازه بعدچندماه ممکنه دلشون براماتنگ بشه ازاول زندگیمونم خودمون زحمت کشیدیم وازسفرساختیم همش به من تیکه میندازن توبه پول اهمیت میدی وپول جمع میکنی درحالی که مااجاره خونه سنگین داریم هنوزخونه نداریم باوجوداینهمه خرج ومخارجای دیگه جای همدردی ودلنگرانیشون برای ما همش به من تیکه میندازن .همسرم ولی مردخیلی خوبیه وازصفرخیلی خوب داره پیشرفت میکنه خانواده همسرمم اصلااهل تیکه انداختن نیستن وکلاکاری به دخالت کردن ندارن دلم خیلی گرفته نشستم کلی گریه کردم که چراانقدتنهام وخانواده ام بایداینجوری باشن.توروخداشمابگیداشتباه ازمنه؟
منم مثل تودرک میکنم
پیششون نشون نده اونا فکر میکنن خسیسی بگو من اقتصاد مقاومتی دارم که بتونم صاحب خونه شم شما هرچی دوست دارین فکر کنین
اینکه چاره داره خب باهاشون رفت و آمد نکن
با همون خانواده شوهر رفت و آمد کن
ی کاری یاد بگیر ،حوصلت سر نره ب اونا فکر کنی
واقعا تنهایی ضعفه
نه عزیزم بعضی خونواده ها اخلاقشون اینطوریه
خونواده منم همینطورین خیلی محبت ندارن
دلم برای بچه هام میسوزه زبونی محبت میکنن ولی چسبیدن به بچه ی برادرم کلامیخوام نرن دیگه اونجا هرکدومشون دوس داشتن بیان بس که محبت کردم وتوقع نداشتم انگارآدم نیستم
اینجام کسی نیست دلداری بده.😥😥
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
25 ثانیه پیش
25 ثانیه پیش
28 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
