وقتی مامانم تازه کاشتش ودادبهم سرحال بود،بعدچندروزدیدم داره خراب میشه داره ازحال میره،مامانم گفت این گل سخت خودشوباشرایط وفق میده،باخودم گفتم تاوقتی ک کامل خراب نشده نگهش میدارم،حتی براش بایه چوب تکیه گاه هم درس کردم ومثل بقیه گلام بهش رسیدم بااینکه بازمیدیدم برگاش داره زردمیشه،الان چندماهه ک دارمش ودیگه برام عادی شده بودوفراموش کرده بودم همه چی رو،امروزیهواین صحنه رودیدم باکمال تعجب گل داده بودوخیلی هم سرحال شده،واقعاقدرت خدارونمیشه توصیف کرد،یچیزایی کوچکی مثل این منووادار میکنه ک به زندگی به آینده به روزای پیش روامیدوارم باشم،این امیدروبهم میده ک بعدروزای سخت روزای خوبم هست اگه خدابخواد...شمارو چی به زندگی امیدوار میکنه؟؟؟!
