مهربون باشیم با هم...در حد یک توقف با ماشین واسه خانمی که با کالسکه از خیابون رد میشه...در حد یک لبخند زدن به بچه ای که مامانش دیر اومده دنبالش تو مدرسه...در حد دادن یک دستمال به خانمی که تو اتوبوس دنبال دستمال تو کیف اشه...مهربون باشیم در حد کوچک...ولی همین کوچک ها ایران رو زیبااا میکنه.
ن نمیمونم چون بعداین ک ازدستش بدم تازه غم و غصه هام میخادشروع بشه دل مرده میشم.هیچوقت نگید من فلانی رو خییییییلییییی دوسش داررررم.سرنوشت بعد چن سال ی ادمایی رو سره راهتون قرارمیده ک از گفته ی خودتون پشیمون میشید.تجربه ی شخصی خودمه