نازنین جون من چون خانوادم نزدیکم هستن از نظرزسیدگی زیاد مشکلی ندارم و بیشتر وقت پسر بزرگم رو میبرن خونه مامانم. بابام عاشقشه. هوشش هم خیلی زیاده و الان نقاشی های خیلی خوبی میکشه. زیاد هم نمیخوام بچه هامو درگیر این کلاس و اون کلاس کنم. میخوام تو بچگی حال کنن. خودم همه عمرمو گذاشتم رو درس چی شد آخرش؟ اقلا" بچه هام میخوم مسیر متفاوتی برن. پسر بزرگم مطمئنم میره تو خط هنر. چون عاشق نقاشی و موسیقیه. کوچیکه هم کوچیکتر از اونیه که بفهمم تو چی استعداد داره. اما خانواده خیلی کوچیک رو دوست ندارم چون تک فرزندی اطرافمون زیاد داریم و تنهایی بچه ها و پشیمونی والدینشون رو دیدم
بس که زندگی نکردیم وحشت از مردن نداریم/ ساعتو جلو کشیدن وقت غم خوردن نداریم/ تو هجوم این همه حرف هر جوابی یه سقوطه/ تو بگو هر چی که میخوای من که سنگرم سکوته