تنها عشق زندگیم آبادانی بود

گوشیشو گرفت پایین و من شوکه شده به خواهرم نگاه کرده که داشت بدون غافلگیر شدن باهاش سلام احوالپرسی میکرد .

دیگه فهمیدم که با ۷واهرم هماهنگ بوده.

شهرمون کوچیک بود و ترس از دیده شدن داشتم. 

از دیدن هیبتش و سادگی و بچگی خودم بشدت عصبی شده بودم. حس میکردم براش کمم و دیگه ازم دلزده شده. خیلی تحت فشار عصبی قرار گرفته بودم و تا سمت من خم شد که تو چشمام نگاه کنه من به سرعت چرخیدم و دست خواهرمو کشیدم.

مثل عصر هجریا رفتار کردم.

دنبالم راه افتاد و اروم صدام میکرد و نهایت کلمه محبت امیزش عزیزم بود چون من خیلی محدودش میکردم همیشه.

حالا هم سعی داشت نگهم داره و من تند تند راه میرفتم که از اون منطقه بزنم بیرون. 

ناگهان پیچید جلوم و دستشو گرفت روبروم به حالت ایست

خدایا چرا اونقدر جذاب بود. چرا دیوونه شده بودم. چرا همونجا براش نمردم 😭😭😭😭

چشماش پر از عشق بود. صداش قشنگتر از پشت گوشی بود. دستاش میلرزید. آروم صدام کرد . انگار همه دنیا متوقف شد و دیدم که واسه همیشه قلب و دلمو بهش دادم.

بریم تو ماشین صحبت کنیم. سرده .

دلم نیومد قبول نکنم. ۷واهرمم دستمو فشار میداد. فقط راه افتادم سمت پارکینگ.

خدایا چرا هیچکس رفتار درست با کسی که ادمو دوس داره یادم نداده بود؟؟ 😭😭😭😭😭 چرا فقط غرور و غرور و غرور و یک عالمه نفهمی رو بلد بودم 

چرا از خورد کردن ادما لذت میبردم 😭😭😭😭😭😭

تا به ماشینش رسیدم یه پسر جوونو دسدم که تکیه ااده به ماشین و زود صاف ایستاد و سلام کرد. 

سلام. .... هستم

پسر عموش بود که در جریان رابطمون از اول بود. 

من با اکراه سلام کردم. بنده خدا با خجالت از ماشین فاصله گرفت و گفت من تو پارک یه دوری میزنم.

عشق من . عشق از دست رفته ی من هر لحظه چشماش عاشقتر میشد و رفتاراش مثل پسرای ۱۴ ساله هولزده میشد و من هنوزم خودمو در حدش نمیدونستم و این فشار عصبی داشت دیوونم میگرد

درو باز کرد و من نشستم که یه دفه خواهرم گفت منم میرم بازار کنار پارک .

تا من خواستم بپرم بیرون درو بست و رفت.

اون جلو نشست و من عقب بودم. سرم پایین بود. 

یه مانتوی عروسکی کمر کلوش و چین دار مشکی با شلکار برنودا که اونموقع مد بود پوشیده بودم. با یه مقنعه کوتاه مشکی و کیف نخودی.

زل زده بود بهم . 

صدام کرد و من از خودم و همه سادگیم حالم بهم خورد. 

اونقدر خودمو کم میدونستم که نتونستم سر بلند کنم. 

باز صدام کرد. 

میشه نگام کنی؟؟

و اونقدر قشنگ گفت که ناخوداگاه سرمو بلند کردم ببینم این مرد واقعا میخواد نگاش کنم؟؟

همه دنیا توی چشماش بود. برق چشماش. لبخند ملیحش. پاکی نگاهش. خدایا چراااااااا من اونقدر بچه و نافهم بودم 😭😭😭😭😭

من بخاطر تو ۸ ساعت روندم که فقط ببینمت . حالا اگه ۸ روزم بود بازم میومدم.

قلبم توی حلقم بود و دستامو توی هم میپیچیدم.

نگاهم به پاهای کشیدش بود که بازم زانوهاش به فرمون بود. 

چشمم بالاتر اومد و روی شونه های قویش افتاد. 

نگاهم سر خورد روی دستاش و حلقه ای که همون اولا گفت میندازم انگشتم که دیگه همه بدونن من خانوم دارمو دیدم توی انگشت ازدواج  دست چپش که روی فرمون قوس گرفته بود و چرخیده بود سمت من. 

میدونستم تا زندم درگیر این مردم ولی هم غرورم هم اون خود کم بینی که در مقابلش و برای اولین بار توی عمرم دچارش شده بودم باعث شده بود اخمام بشدت توی هم بره.

فکر میکرد ازش خوشم نیومده.

دائم صدام میکرد. میگفت نگام کن و من با لجبازی بیرونو نگاه میکردم.

بخاطر من ۸ ساعت راه اومده بود. بخاطر صدایی که شاید اصلا سرکاری بود. 

بخاطر دختری که ۶۰ کیلو ازش لتغر تر بود. قدش تا کمرش بود. صورتش ریز و بینیش انحرافی بود.