دلم ضعف میرود برای روزی که مادر شوم و حس میکنم چقدر عجیب مادر شدن به من می آید..که نوزادی را بغل کنم و حس کنم بوی گردنش از تمام نوزاد ها بهتر است و بعد بخندم که هیچ چیز نشده قربان صدقه ی دست و پای بلوری اش رفته ام.یک روز نوزادم را بغل میکنم و یادم می رود که دیروزی بوده که غصه داشتم که از حجم غصه کم مانده بود خفه شوم و حالا اسم خفه شدنم که می آید زبانم را گاز میگیرم و میگویم خدانکند بچه ام بی مادر شود..اصلا نمیدانم چه سری دارد مادر شدن..مادر که می شوی آرزو میکنی عمر نوح داشته باشی..یک روز نوزادم را بغل میزنم و دلم می رود برای نوزادی که مال من است..از من است..چلچراغ زندگیم است..
روزی مادر میشوم که دلم بخواهد کسی را از خون خودم داشته باشم،روزی که کاملا آماده ی داشتن پاره ای از تنم را داشته باشم.من نه برای بستن دهان دوست و فامیل مادر خواهم شد و نه برای کوبیدن میخ خودم به توصیه ی خاله خان باجی ها.من نه وارث میخواهم نه عصای دست..شاید اگر هم وارثی بخواهم،وارث عشقمان باشد..روزی مادر خواهم شد که بتوانم رج به رج آدمیت را در گوش پاره ی تنم بخوانم.
