شاید تجربه من جالب باشه براتون
من وقتی با همسرم آشنا شدم(۱۰ سال پیش) وضع مالی خیلی خوبی داشت، یه پرادو داشت یه مزدا تیری، مغازه، همه چی، همیشه بهترین رستورانا میبرد منو تفریحات عادیمون کنسرت بود مثلا، انقدر همیشه پول میچپوند تو کیفم که خودم میگفتم بسه نمیخوام، کافی بود به یه چیزی نگاه کنم اصلا به قیمتش نگاه نمیکرد سریع میخرید، چند سال همینجوری گذشت تا درگیر یه کلاهبرداری شد همه چی پرید، همه چی، موند کلی بدهی، مایی که با کمتر از پرادو بیرون نمیرفتیم مجبور بودیم با پای پیاده بریم اینور اونور، خیلی پیگیر شد اما نتونست کاری کنه که مالش برگرده، تو اون وضعیت به خاطر بدهیا برجی ۸،۹ میلیونم قسط میداد، دیگه خبری از تفریحات لاکچری نبود، من از خونمون غذا میبردم تو پارک با هم میخوردیم، و درست ماهی که قسطش تموم شد اومد خاستگاریم، در حالی که پولی نداشت، حتی یه موتورم نداشت، الان سه سال از ازدواجمون میگذره و اوضاع خوبه خدا رو شکر، مستاجریم، اما با تلاش همسرم خیلی پیشرف کردیم، و من از ته دلم میگم این روزا رو تو خونه مستاجری و با وضع معمولی خیلی بیشتر از اون روزایی که غرق پول بودم دوست دارم.
پس داییم میگفت قبلنا که میرفتن مدرسه باباش پول نداشته واسه همشون وسایل بخره آخه هفتا بچه بودن کتاباشونو با کش میبستن میرفتن مدرسه
من از جا انداختن میترسم چون چند تا دکتر رفتم یه میدون ونک رفتم پیش دکتر هادی موسوی گفت دیسک تو خوب نمیشه باید بیای عمل کنی من خیلی ناراحت شدم خیلی اصرار کردعمل منم سنی ندارم همین طوری دراز کشم وای به حالم عمل کنم دیگه تا آخر عمر بچه دار هم نمیشم نمیفهمم واقعا فاز این دکترای که میخوان بیمار و عمل کنند و بدن بیمار و بشکافند چیه
