دنبال راه چاره ام اما چاره ای نیست

3سال ونیم دوست بودیم... 2 سال عقد 6 ساله عروسی کردیم. هر دومون تحصیل کرده ایم و شغلی خوبی داریم. به دختر 16 ماهه داریم.... خوشگل و تو دل برو.... از یه زمانی اختلافاتمون  زیاد شد هی بهانه میگرفتیم من بیشتر... با کارایی ک میکنیم حس  میکنیم داریم به هم بی احترامی میکنیم اما هدف هر کدوم مون ازون کارا یچیزیه ک طرف مقابل نمیفهمه... رو حساب احترام و توجه یه کاری واسه هم میکنیم اما منظور همو بد متوجه میشیم. سو تفاهم بینمون خیلی زیاده. من از بیخیال بودنش تو رسیدگی به کارای مردونه خونه، بی تفاوتیش به ظاهرش، بی سلیقه بودنش، اهمیت ندادن به سلامتیش شاکی ام... اون از توجه نکردن من از نداشتن س.ک.س مرتب... ازینکه شبا پیشش نمیخوابم.... درک نمیکنه با بچه کارام خیلی زیاده دوست داره براش همیشه تر و تازه و با انرژی باشم. ا. نمیتونم.... تلاش میکنم اما همیشه اینجوری نیستم. بعضی وقتا ک قاطی میکردیم و دعوا میکردیم میرفتیم بیرون یا س. ک. س داشتیم یا یکیشون کوتاه میومد یا میرفتیم رستوران یا بچه رو میذاشتم پیش کسی و دوتایی خونه بودیم اما الان هیچی دیگه آروممون نمیکنه..دیگه هیچی تلاشی واسع خوب کردن مون نتیجه نمیده خوبیم باز دو روز بعد شروع میکنیم.... دیشب خوب بودیم ینی خوب که نه قهر بودیم اما با هم حرف میزنیم... سریال دیدیم بعد شام درست کرد و رفتیم تو بالکن هوا خیلی خوب بود... اومدیم تو رختخواب بحثمان شروع شد من گریم گرفت اونم رفت توی هال خوابید. امروز خونه مادر شوهرم بودیم من نرفتم گفتم حالم خوب نیست بگو با دوستاش رفته بیرون. او بچه رو برد و خودشم رفت. قبلش باز اومدم تو اتاق گریم گرفت و پر از حوض بودم چند بار دستشو کوبیدم رو چرخ خیاطی درش شکست از شدت ضربه ام.... او و ختمی اومدن تو اتاق.... دخترم ترسیده بود.... اومده بود پیشم صدام میزد... هیچ وقت خودمو نمیبخشم ... اونم اومد گفت دست ازین کارات بردار فقط با این کارات اگه هم زندگیمون به بن بست نرسه تو میرسونیش . نمیدونم چکار کنم... دیگه تحمل این زندگیو  ندارم تحمل دعوا و مراغه و اعصاب خرد کنی ندارم