خوب اون وقتیکه تازه از مسافرت اومده انتظار داشته شما بری جلوش سلام و احوالپرسی گرم بکنی بهش خوش امد بگی نه اینکه بشینی و سرد جواب بدی،،،،،شاید برات سوغاتی اورده قایم کرده
یکبار پستهای خودت رو به عنوان یک فرد بی طرف اگر بخونی می بینی همیشه همه تقصیرها رو گردن دیگران میندازی
مگر چنتا مادر باسیاست پیدا میشن که خواستگار خوب برای دخترشون پیدا کنن خیلی از دخترها تو شرایطی مثل شما بودن و هستن
غرض از سوالات من این بود بشین یک طرف برگه محاسن خودت رو بنویس ببین جقدر از حد میانگین جامعه بالاتری آیا زیبایی خیلی خاصی داری؟ خانواده خیلی مشهور و معروف و شناخته شده ای داری؟ در زمینه تحصیلی نخبه ای چیزی بودی؟
تو زمان مجردی وضع مالی آنچنانی و خونه فوق مدرن و ویلا و... داشتین؟
شوهرت مریضی لاعلاج و سختی داره زشت و بی ریخته؟
خانواده درب و داغونی داره؟
تحصیلات درست درمون نداره و وضع مالیشم الان هنوز تو خونه اجاره ای هستین و هشتتون گرو نهتون هست؟؟
این چیزایی که من گفتم تقریبا مطابق اون چیزی میشه که از مقایسه وضع خانواده خودت و شوهرت گفتی که در خدمتکارتونن و به خوابشونم نمیدیدن عروسشون بشی و اینا وگرنه تفاوت جزئی طبقات و فرهنگ خانواده ها که توی ازدواج به مسئله روتین هست و همینه که مسئله ازدواج رو کمی بغرنج می کنه
گلم مردا مثل بچه میمونن هرجور تربیتشون کنی همونجور میمونن ، وقتی از سمت زنشون کم محلی و سردی و بی توجهی یا غرغر زیاد ببینن ناخوداگاه جذب کسی که بهشون محبت میکنن میشن مخصوصا خواهر مادرشون یبار دوبار ده بارازت محبت گرمی ببینه وقتی ببینه همه جا همراهشی مطمئن باش جذبت میشه کمتر میره سمت اونا حتی بعد چندمدت شاید پشتت دربیاد و ازت دفاع کنه زن بخواد میتونه مردو مثل موم تودستش بگیره
به نظر من شما جدا جدا خوب هستین ولی برای همدیگه کاملا نامناسبین
اب خوبه اتش هم خوبه اما نه تویک ظرف
عدم تفاهم چیز عجیبی نیست اما چیز پیچیده ای هست
شما دونفر از نظر روحی متعلق دودنیای متفاوت هستین
چون نمیتونه .من وقتی خودمو توموقعیت ایشون میذارم ترس هاشو درک میکنم خانواده بسیار بسته و سنتی داره شغل ثابت نداره در نتیجه وابستگی مالی به پدریا همسر باید داشته باشه که زمینه تسلط روش فراهم میشه واین جدایی جز تشنج فایده ای براش نداره این سبک خانواده و خصوصا روش زندگی مادرششجاعت لازم روهم ازش گرفته خسته هم هست از شرایطی که مطابق میلش نیست .اینجا که دردل میکنه راه حل خاصی نمیخواد یکم همدلی میخواد که همونم عموما به دست نمیاره
فرشته سفید جان یک عرضی هم بنده دارم اونم اینکه اگر قرار باشه همه آدمها همدیگر رو با همین سطح توقعات و باریک بینی و زیز ذره بین گذاشتن عیوب دیگران و خود مبرا پنداری از عیوب رصد کنن
قطعا به مشکل میخورن حتی دو دوست دو همکار دوخواهر و برادر
شاید باور نکنید من حس خیلی از غصه هاشو درک می کنم اینکه نمی تونه جدا بشه رو هم درک می کنم
اما خب اصل ماجرا اینه که سخت میگیرد جهان بر مردمان سختگیر
من خواهرانه بهش میگم با هرمردی بره زیر یک سقف اگر رویه ش همین باشه بازم طعم تلخ غصه رو میچشه
بله. کاملا حق با شماست گل بی خار فقط خداست. ولی چند تا چیز روابط رو رله میکنه مثلا درمورد همکارها اجبار شغلی در مورد همسران عشق در مورد خانواده وابستگی روحی .یه حداقل هایی باید باشه بهتر بگم یه اهرم فشارهایی باید باشه تا افراد معایب هم رو بپذیرن (حتی گاهی با اغوش باز) خوب اینجا گویا اون حداقل هاموجود نیست
منظورتون منم؟؟
منکه گفتم وضع مالیشون خوبه ظاهرشونم این چیزا رو نشون نمیداد
بعدا که وارد خانواده شون شدم متوجه این سبک زندگیشون و خساستشون شدم
الانم مثلا به سری از رفتارهای شوهرم رو اگر به هرکی بگم حتی مادر خودم ممکنه اصلا باور نکنه
چون اون شخصیت با پرستیژ و مبادی آداب بیرونی اصلا با اون مسائل جور در نمیاد
یک سری رفتارها تازه بعد از مدتی از زندگی مشترک که میگذره خودشو نشون میده
به مهرپاکان هم گفتم
هرگز به شوهرم نگفتم سطح خانواده ما بالاتره یا من بهترم
اصلا خیلی وقتها اینو به ذهن خودم راه نمیدم
اشتباه اصلی رو در انتخاب عجولانه خودم میدونم
مهر پاکان من درکت میکنم. لزومی نداشت وقتی شما نمیتونی بری باهاش، ایشون هر سال راه بیفته بره پیاده روی اربعین! خصوصا با بهانه ی پدر و مادرش! اونا که با ماشین میخواستن برن و از پا افتاده هم نیستن. شوهر شمام تنها پسرشون نیست. نمیدونم چرا بعضیا به هر قیمتی میخوان ثواب کنن! حتی به قیمت کار حرام!
منم حالم از مادرشوهرم بهم میخوره چون اصلا تعادل روانی نداره. ولی چون تنهاست کاملا و از پا افتاده، به همسرم میگم ببرش امسال مشهد مثلا. یا تعطیلی برو بهش سر بزن. ولی اینکه هر تعطیلی و هر سال بخواد اینکار رو بکنه من برنمیتابم. همیشه هم بهش گفتم اولویت تو منم.
ولی به نظرم یکم خودت رو کنترل کن و زیاد غرغر نکن. با سیاست کارت رو پیش ببر. مثلا بگو هوس کرده بودم دوتایی بریم امسال. مجردی. بیا سال بعد دوتایی بریم.
بعد هم به نطر تو هم مثل من آدم کمالگرایی هستی. بنابراین الان سرخورده و افسرده هستی. من خیلی بین شما و خودم مشابهت میبینم. ولی دارم رو رو خودم کار میکنم. زیاد از حد محبت نمیکنم و مایه نمیذارم وقتی محبت نمیبینم ولی نمیذارم زندگی هم سرد بشه. سعی میکنم تعادل رو رعایت کنم تا احساس سرخوردگی نکنم و به ایم میزان هم از توقعات خودم کم میکنم. منم آدم با احساسیم ولی همسرم نه. مثل پرویز میمونه تو پرویز و پونه! ولی همینجدری پذیرفتمش و سعی میکنم واقع بین باشم در مورد مردها؛ نه آرمان گرا.
حق با شماست بهتره گه اگر ادم قصد جدایی نداره این حرفا کلا مطرح نشه
و راستش کیه که از این عیوب مخفی نداشته باشه؟ماها همه بدترین تیپ شخصیتمون رو برای نزدیک ترین ادم های زندگیمون کنار میذاریم بهترین شو واسه غریبه ها متاسفانه
کلا ادمیزاد فکرکنم همینه
عزیزم ما هم که خصومتی با ایشون نداریم
منتهی از خیلی قبلتر در جریان مسائل زندگیشون هستیم تازه ما از زبان آقا هم نمی شنویم باز از زبان خودش که می شنویم می بینیم ای دل غافل سهم بزرگی از تقصیر گردن خودشه
اگر میخواد زندگیش همین باشه که خب همین راه رو بره
ولی اگر میخواد تغییر کنه یکبار به حرفی که این همه سال کاربرای زیادی بهش زدن فکر کنه و به جای اینکه تو هر اتفاق بگه این همون مردیه که فلان بلا و فلان بلا رو فلان موقع و فلان موقع سر من آورد بنابراین من کار درستی رو که الان باید انجام بدم انجام نمیدم
فکر کنه الان کار درست کدومه همونو انجام بده
والا من گاهی فکر می کنم کمتر مردی طاقت میاره هی راه به راه خانمش اس ام اسای طولانی گله و شکایت بده از اول ازدواج تا به الان
تو سفر سر کار اینور اونور
به شوهر به مادر شوهر
خب آدم دیگران رو زده می کنه خسته می کنه
همه آدمها در گذشته اشتباهاتی داشتن
اگر قرار باشه مدام به روشون بیاریم و تو سرشون بزنیم که زندگی جهنم میشه
