و همونطور که فکر کردم شد,کلی هم برنامه ریخته بودم و خیلی رعایت کرده بودم راه های پسر دار شدنو,و مطمئن بودم پسره,که بود,جنسیتش بماند کنار,اونقدر حس مادر شدن داشتم که نتونستم تا روز پری صبر کنم دو روز قبلش تست خریدم و یه خط کمرنگ افتاد,اونقدر ذوق داشتم که تا روز موعد نتونستم صبر کنم
این همه ذوقو شوق واسه اومدن بچه رو درک نمیکنم تو این اوضاع بدبختشون نکنید بهتره
خوب
لطفا لایک
کاش لال میشدم و بهش نمی گفتم همون موقع,من گفتم دیگه بچه باشه دیگه چیزی نمیگه,بعد این اتفاق دیگه میگه چیکار میشه کرد,اخماش رفت تو هم , خیلی هم گناهی نداره,چون هدفمون مهاجرت,کاملا با دلیل و منطق هست حرفاش که نمیخواس,درس فردای اونروز رفت از یه جا قرص و شیاف پیدا کرد آورد,منم گفتم بمیرم هم نمیندازم,سه روز خونمون بحث و دعوا,کاملا حرفاش و دلیلش درس لود و من جوابی نداشتم ولی دیگه بیشتر از اون نمیدونستم مقاومت کنم مقابلش,الان با خودم فکر میکنم لازم بود باید قهر میکردم میرفتم خونه بابام یا به مادر شوهرم اینا میفهموندم که عمرا میزاشتن کاری کنیم
بعد سه روز منو متقاعد کرد و من با دلی پر از غم و غصه راضی شدم بندازم قرصو,درست همین الان بپرسم بزرگترین بزرگترین اشتباه از بدو تولد چی بوده,قسم می خورم جون دخترم و که اون حرف گوش دادن به حرف شوهرم بوده,یعنی حماقت و حماقت,انداختم و کلا حالات بدنم کم کم ریخت به هم,درد,لرزش,خونریزی,مردم و زنده شدم یعنی,خیلی حالم بد بود خیلی,هم از لحاظ روحی هم از لحاظ جسمی,
گناهش گردن شوهرته.اون یه بچه رو نکشته یه نسل رو کشته
فردای اون روزم خونریزی و درد داشتم و بعد کم کم برگشتم به حال خودم,روزای اول کمی حالم خوب نبود ولی با محبت و یاری شوهرم خوب شدم,بعد دو سه هفته رفتم باشگاه و استخر و سر خودمو گرم کردم,چون بعد سقط سونو نرفته بودم,بعد سه هفته خودم رفتم ببینم بقایایی چیزی نمونده باشه,دکتر که حین سونو به همکارش میگفت تایپ کنه,اشک از چشام سرازیر شد گفت ساک حاملگی تشکیل شده و سن حاملگی…دیگه بقیشو نمیشنیدم به خدا,یه حالی داشتم اصلا
ولی هنوز جنین تشکیل نشده بود,دیگه شوهرمم گفت مصلحت خدا بوده بمونه,بزار بمونه خدا سلامتش کنه,نگو خدا میخواسته تاوان کاری که کردیمو بدیم,بعد یه هفته دوباره رفتم گفت جنین تشکیل شده ولی قلبش نه ۱ هفته دیگه بیا,یه هفته دیگه گفت قلبش خیلی ضعیف میزنه,خیلی کند,باید دوباره بیای,ده روز بعد رفتم گفت کند تر شده , و ده روز دیگه رفتم گفت کلا مرده دیگه,خدایا فقط خودت میدونی بعد هربار سونو من چیا کشیدم چه حالی داشتم,هربار امیدوار میشدم و انتظار می کشیدم وا ای انتظار چقدر سخته,بعد دوباره ناامید میشدم و بعد دوباره امید وار
اخرشم بیمارستان بستری کردن و شیاف گذاشتن بچه اومد افتاد چه دردی کشیدم اونجا بدتر از زایمان بود,خودم یه لحظه دیدم یه چیز سفید بود,جنین بود,دو ماه میگذره و من عین دیوونه ها شدم هر چه قدر سعی میکنم سرما گرم میکنم بیشتر یادش میافتم,اگه بود,اگه به حرف شوهرم گوش نمی دادم,الان ۵ یا ۶ ماهه بود بچم,اگه بود دخترم از خوشحالی نمیدونس چیکار کنه,دوستانش و همسن و سالاش که هی پز خواهر برادرش میدن به این اینم ناراحت نمی شد,هی غصه تنهاییشو نمیخواد,دلم خونه برا دخترم,جبگرم داره میزد به به خدا,هر روز هر روز هر روز یادم میافته و دلم میترکه,حتما تاثیر اون قرص و شیاف بوده دیگه که نموند, که منو اینجوری دیوونه کرد, تو تلوزیون,تو خیابون,تو هرجایی, زن حامله میبینم زن بچه کوچیک دار میبینم دلم میسوزه,حس میکنم سوزشو,کمی پیش دیگه اونقدر گریه کردم تو فیلم زن حامله دیدم,گفتم خدایا چقدر عذاب میدی آخه, دیگه راحتم کن,ببخش منو, عذابم نده
گناهش گردن منه که نتونستم ازش محافظت کنم,پس الکی دلم میرفته براش,عرضه نداشتم نگهش دارم ازش محافظت کنم,یه کم بیشتر مخالفت میکردم دیگه اونم راضی میشد, بعدها که فکر کردیم بچه مونده خودشم می دیدم ذوق داشت,خودشم دلش میخواس آخرش دیگه,بچش بود دیگه,ولی من خاک بر سر زیاد مقاومت نکردم
