سلام. دوستان يه مشاوره ازتون ميخواستم. البته قصد دارم نوبت يه مشاوربگيرم اما قبلش ميخواستم باشمادوستان باتجربه هم مشورت كنم.همسرمن يه اخلاقي كه داره يكم لجبازه ازطرفي براي خوب بودنش انتظار داره من حتما خوب باشم كه اونم خوب باشه. هروقت من خوب حوب هستم اونم خوب ميشه و باهم شاديم اما كافيه من يه حرف يا حركتي بكنم كه بهش بربخوره اونموقع سريع قهرميكنه ديگه محل نميزاره ميره رومخم.انتظار داره من خييييلي بهش احترام بزارم درصورتيكه من خودم ميبينم خانوادش خيلي راحت بهش توهين ميكنن مامانش خيلي راحت سرش دادميزنه فحشش ميده بهش دستور ميده اما اصلا ناراحت نميشه تازه ازشون حسابم ميبره اما منكه خيلي بيشترازخانوادش بهش احترام ميزارم كافيه يه چيزي بگم كه ازنظرش توهين باشه اونموقع سريع بهش برميخوره قهرميكنه. رفتارش رومخمه. بنظرتون چطور رفتار كنم باهاش؟اصلا خس ميكنم زيادي بهش خوبي ومحبت كردم كه اينطوزي پرتوقع شده. من هيچوقت باهاش قهرنميشم و خيلي وقتا شده باهم دعواي بدجور داشتيم كه توي دعوا منم خييلي سرش داد زدم اما هيچوقت قهر نميشم.
محبت که از حد بگذرد احمق خیال بد کند
تو براش متفاوتی ـوقتی کسی برا آدم عزیز باشه ازش انتظار بدی نداره
بنظرم میخواد به مامانش احترام بزاره که چیزی بهش نمیگه ولی از تو توقع انتظار بیشتری داره.زندگی زناشویی همینه دیگه باید به خواسته های همدیگه احترام گذاشت،شما اونو ناراجت نکن اونم ناراحتت نکنه ولی انگار یکم زود رنجه که باید برید پیش مشاور،در ضمن بنظرم آدما از کسایی که براشون مهم هستن انتظار احترام دارن
اره خيلي زودرنجه. من خداييش هروقت كه باهاش خوبم اونم واقعا خوبه و خيلي خوب ميشه. اما هروقت من كاري كنم كه خوشش نياد ديگه حرف نميزنه و ميره تو لاك خودش و اعصابم بهم ميريزه. ازطرفي اين دوسال كه باهم زندگي ميكتيم هروقت اينطوري ناراحت ميشه من همش ميزم ازدلش درميارم و بازم محل نميزاره يا مثلا طوري رفتار ميكنه كه فكرميكنه من فهميدم رفتارمن بده . اما ديگه اين بار منم تصميم گرفتم هربار بي محلي كرد محلش نزارم. اخه نميشه فقط وقتي من خوب هستم اونم نحبت كنه. دنبال يه مشاور خوب هستم اتفاقا
من توام یا تو منی
