من در حال حاضر در این شرایطم خیلی سخته برام البته الان دوساله دیگه عادت کردم خودمو با کار خودم‌مشغول کردم
دقیقااااا تو همچین موقعیتی هستم
تصمیمی نگرفتم چیکار کنم اخه به کم توجهیش اعتراض کنم میگه سرم شلوغه و بهونه میاره بخام برم نمیزاره...نمیدونم دوسسم داره یا ن
من🙋🏽♀️
اول گف دوستم داره ولی من چون فامیل بود هی گفتم این حرفا چیه😐(بهش میگم پیم نده بعد هر چن ماهمیداد)ولی دیگه خبری از کلمه دوست دارم و ازدواج نیست...انقدر قربون صدقم الان میره و تو حرفاش یه جورایی هس که مثلا من حواسم بهت هس..مثلا میگه تو مال منی نه مال کسه دیگه....الان نمیدونم این دوستم داره یا نه😐😐
من بودم.بارها بودم.این بخاطر تفاوت زن و مردهاست
ما زنها دوست داریم بشنویم که دوست داشتنی هستیم
اما اقایون بیشتر مرد عمل هستن
مثلا من همسرم اصلا اهل ابراز علاقه مدام نیست
هی دورم و بگرده و بزبون بیاره اهلش نیس
اما خدا نکنه سرم درد کنه
تا دوروز بعد یادشه و زنگ میزنه و احوال میپرسه
چیزی که من با این همه ادعای عاشقی یادم نمیمونه واسه اون
نه تو همچین رابطه ای نبودم،ولی میدونم زندگی با همچین افرادی مثل مرگ تدریجیه،
همیشه این سوال تو ذهنت میمونه که آیا واقعا دوستت داره؟و این مثل خوره میفته به جونت
ببین من یا یه پسری دوست بودم
درونگرا
خانواده ام مذهبی بودن
و روابط دوستی رو نمیپسندیدن
به اصرار من اومد خواستگاری
مثل یه ادم بیتفاوت بود
انگار هیچی براش مهم نبود
زنگ نمیزد
سر نمیزد
بی مسئولیت
اصلا باهاش حالم خوب نبود
احساس میکردم یه بار سنگین رو دوشش هستم
منم تمامش کردم
اونم التماس نکرد که برگردم
و
تمام
اگر دوست پسرته نمیخوادت منم دارم این مدلی سرش خیلی شلوغه ولی از وقتی که نارضایتیمو نشون دادم تغییر کرد
اگه همسرت هست
باهم پیش یه مشاور زوج درمانی برید
خیلی از آقایون مهارت های لازم برای ارتباط با خانم ها رو بلد نیستن و نیاز به توجهشون رو درک نمیکنند
اگر آموزش ببینند درست میشن
