سلام دوستان...نمیدونم چمه واقعا همش حس میکنم تنهام هیچ دوستی کسی ندارم ک باهاش صمیمی باشم بریم بیرون...جاریم و خواهرشوهرم و دوستای خواهرشوهرم همش میرن بیرون خوشن باهم من میبینم یا میشنوم راستش حسادت میکنم..خیلی دلم پر بود بی حوصلم
همدردیم خواهر تازه من غریبم
منم مث شمام هییییچ دوستی مدارم خواهر ندارم مادر ندارم. خیلی تنهام ولی به خودم میگم همه شادی های دنیا که این نیس سرمو جای دیگه بند میکنم مثلا کلاس میرم
باید بری کلاس.یا جمع های خوب زنونه یا مسجد یا کلا اینجور جاها.بعد یه خانوم خوب رو نشون کنی.سز،صحبت رو باهاش باز کنی.بقیه چجوری دوست پیدا میکنن همینجوری
خواهرشوهر منم امشب از دهنشون در رفت ک چندبار با دوست جدیدشون بیرون رفتن...قبلاام کلا خیلی پیش اومده فهمیدم یبارم گلایه گردم.خواهرشوهرم میگه تو فکرمیکنی یا میگه اون جاریت بزرگه احترامش واجب...اخه این چیزا چ ربطی داره...
برام واقعا عجیبه از یه طرف ناراحت هستیت و میگین خوشبحال فلانی که با دوستاش میره بیرون.از اینطرفم اصلا دلتون نمیخواد با کسی دوست بشین(همه دوستا از اول غریبه بودن)من راه حلمو دادم
ان شاءالله این حستون خود به خود رفع بشه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
