وقتی 19 سالم بود اون 23سالش بود
اسرار کرد که دیگه نمیتونم طاقت بیارم باید بیایم خاستگاریت
من خیلی سنم کم بود دلم نمیخاست انقد زود و میدونستم بابام صد در صد مخالفت میکنه
اما اسرار کرد منم خیلی دوسش داشتم چشامو رو همه چی بستم گفتم بیا
مامان بزرگم جای مامان خدا بیامرزم مارو بزرگ کرد یجورایی حکم مامانمو داره قضیه رو ب اون گفتم داشت سکته میکرد گفت بابات صد در صد نمیذاره همینطورم شد وقتی بهش قضیه رو گفت بابام آشوب ب پا کرد
فک کنم کسی نیست
بگو خانمی
خلاصه ی هفته درگیر بودیم تا راضی شد بیان خاستگاری
جلسه اول ک ردشون کرد با ی دعوای اساسی
چنبار دیگه هم اومدن بازم ردشون کرد
منم شروع کردم ب گریه و التماس ک بابام راضی بشه
همه ی فامیل فهمیده بودن ک ما همو میخوایم
بابام با اسرارای منو همهمه ک تو فامیل افتاده بود راضی شد ک واسم حلقه نشون بیارن
همون شبی که نامزد کردیم
بابام بهم گفت من فقط خوشبختیتو میخاستم من مخالفم فقط برای اینکه ب نظرت احترام بذارم راضی شدم ولی ی روز ب حرفم میرسی
منم کلی گریه کردم اما خوشحال بودم ازینکه ب چیزی که خاستم رسیدم
خب عزیزم هستیم بگو
استاتر از قبل باید تایپ میکردی
الان 22 سالمه 3 سال از نامزدیم میگذره
ازین 3 سال فقط یک هفته مثل نامزد واقعی بودیم
بعد از یک هفته بابام گفت دیگه حق ندارین هم دیگرو ببینین تا وقتی ک شرایط نامزدم جور بشه و بیاد تا عقد کنیم
این بهونش بود
درواقع الان بابام فکر میکنه من اونو نمیبینم با این کار اون از سرم میوفته چشمم خاستگارای خوبی ک دارم میبینه تو دانشگاه با ادمای بهتری اشنا میشم اون از سرم میوفته قیدشو میزنم
درحالی که اینطور نیست و من تو این 3سال مدام پنهونی میبینمش و با خانوادش ارتباط دارم
بقیه اش؟؟
خب......
الان که 22 سالمه
کاملا خانواده نامزدمو شناختم
فهمیدم اون تصوری که از داییم و خانوادش داشتم خیلی با اونی که هستن فرق داره
الان میفهمم حرفایی که بابام از اختلاف فرهنگی و مالی و تحصیلات میزد یعنی چی
عزیزم سن بلوغ سن عاشق شدن نیست سن هورمون و خیال پردازیه
بیخود که نمیگن 25 ازدواج کنید
خب
خب
