من دلم می خواهد با یکی حرف بزنم در واقع غر بزنم و کمی هم گریه کنم اما کسی را ندارم
به مامانم نمی تونم بگم چون از ساعتی بعدش شروع می کنه به رفتارها و گفتارهایی که بیشتر میره تو اعصابم و هیچ وقت فراموش نمی کنه و دیگه ولم نمی کنه
من و خواهرم صمیمی نیستیم و تازه اگر غر بزنم صدبرابر من غر می زنه و می گه برو خدا را شکر کن خیلی هم خوبه
از وقتی ازدواج کردم و بچه دار شدم صمیمیتم با دوستام از بین رفته
خب با شوهرت درد دودل كن هيچ كس به اندازه شوهر نميتونه ازمو خوب دلداري بده
نصف غرهای تو دلم هم شوهرم است که به خودش نمی تونم بگم
بابت چی میخوای غر بزنی؟ مشکل دقیقا چیه؟
من به مادرم میگم با اینکه اخلاقش شبیه مادر شماست ولی نمیتونم دردمو پیش کس دیگه ببرم چون مادرم فقط خالصانه منو میخواد.
همیشه باهاش درددل میکنم بلافاصله پشیمون میشم .
چون از ناراحتی من غصه میخوره
کلا شوهرم تو دنیای خودش است و برنامه های خودش را دنبال می کنه
من به این نتیجه رسیدم فقط خدا خوب گوش میکنه و سرزنش نمیکنه
آدما زخم به نمک میپاشن یا درک نمیکنن
من با همسرم بیشتر درد ودل میکنم
البته بیشتر اوقات تو دلم نگه میدارم
من به نامزدم
خب همینجا غر بزن😄
خب تو وارد دنیاش شو
باهاش صمیمی شو
شوهرته شریک زندگیته
ناراحتیایو بهش بگو
تا ندونه که حل نمیشه
همینطور ادامه دار باقی میمونه
اخه هر چیزی رو. میشه به شوهر گفت، چه معلوم که یه روز زخم زبون نزنه
