اول آنکه : در عبادات واجبه خود مرتکب ریا نگردد و لیکن در اصل عبادات مستحبه ریا کار باشد، مثل اینکه: در خلوت نوافل شبانه روزی و نماز شب و روزههای سنتی را به جا نیاورد اما در حضور مردم رغبت به این افعال داشته باشد. و مثل این است بلند گفتن تسبیح و تهلیل در مجالس. و همچنین در عیادت بیماران و مشایعت جنازه به قصد ریا. و این شخص، در شرک شریک است.
دوم آنکه: ریا در وصف عبادات کند نه در اصل آنها، مثل اینکه: رکوع و سجود وسایر افعال نماز را در حضور مردم به قصد حصول اعتبار بهتر به جا آورد و از آنچه در خلوت میکند و مثل اینکه در تعزیه یا ذکر حدیثی گریه به او دست دهد اشک خود را پاک نکند به قصد آنکه مردم او را ببینند، و امثال اینها. و صاحب این مرتبه نیز هالک، و به نوعی از شرک مبتلا است.
و اما قسم دوم ، که ریا در غیر عبادت باشد، پس یا در مباحات است، مثل تنظیف لباس، از برای اینکه مردم او را پاکیزه دانند. یا پوشانیدن عیبی از بدن خود تا مردم او را متصف به آن ندانند، و امثال آن. یا در محرمات است، و آن پنهان داشتن گناهان و عیوب خود است، تا مردم او را فاسق ندانند.
