1- درمان دارویی میگرن
از دیر باز درمان دارویی چه در مرحله حاد میگرن و چه در مرحله میگرن مزمن به عنوان درمان پیشگیری کننده مطرح بوده است. اکثر بیماران مبتلا به میگرن نیاز به درمان دارویی پیشگیری کننده ندارند و با توجه به عوارض جانبی داروها نیازی نیست هر روز از داروهای پیشگیری کننده میگرن استفاده کنند و فقط در مواقع بروز حمله میگرنی می توانند ازداروهای مرحله حاد میگرن مثل انواع مسکن ساده و ترکیبی با کافئین و یا انواع تریپتانها و یا مشتقات ارگوتامین برای فروکش کردن حمله میگرن استفاده کنند.عوارض جانبی تریپتانها وارگوتها شامل نوسانات فشار خون ناشی از تنگ کردن عروق مغز و اثر روی سیستم قلبی عروقی ، تپش قلب و سرگیجه استفاده آنها را در بیماران مبتلا به بیماریهای قلبی و افراد با سن بالا محدود کرده است.
با توجه به اینکه استفاده بیش از حد از مسکنها و مشتقات تریپتان وارگوت خود می تواند سردردهای وابسته بهمسکن یا ارگوتیسم ایجاد کند، در صورتیکه تعداد حمله میگرن بیش از 5 بار در ماه بوده و یا بیشتر از 2 بار در ماهحمله شدید که به مسکن و داروهای مرحله حاد پاسخ نمی دهد باشد، پزشک متخصص مغز و اعصاب باید درمانهای پیشگیری کننده را برای بیمار شروع کند تا سردرد بیمار به میگرن مزمن تبدیل نشود.
میگرن مزمن به سردردهای میگرنی اطلاق می شود که بیشتر از 15 روز در ماه فرد را درگیر کند و 8 روز در ماه بیمار مشخصات تیپیک حمله میگرن مثل فوتوفوبی، فونوفوبی، تهوع و استفراغ داشته باشد. حدود 3% مردم در اکثر کشورها دچار میگرن مزمن می شوند و کیفیت زندگی آنها به شدت تحت تاثیر سردرد قرار می گیرد بطوریکهگاهی افت فانکشن پیدا می کنند. میگرن مزمن به سختی به درمان جواب می دهد و یک معضل اساسی جامعهمحسوب می شود.بنابراین به مبتلایان به میگرن جهت جلوگیری از ابتلا سردرد هایشان به میگرن مزمن توصیهمی شود حتما با متخصص مغز و اعصاب خود مشورت کنند.
اگر مسکن ها بخصوص مسکن های حاوی کافئین بالا و تریپتانها و ارگوتامین هر روز مصرف شوندسردردهای ریباند و وابسته به دارو ایجاد می کنند که باید با درمان دارویی پیشگیری کننده مناسب جایگزین شوند.درمانهای داروییپیشگیری کننده که نیاز مرتب و روزانه برای پیشگیری از ایجاد حمله میگرن دارند شامل انواع ضد افسردگیهای سه حلقه مثل آمی تریپتیلین و داکسپین (Doxepin)، داروهای بلاک کننده گیرنده بتا مثل پروپرانولول و متوپرولول، داروهای ضد تشنج مثل سدیم والپروات، توپیرامات و گاباپنتین، داروهای بلوک کننده و کانالهای کلسیم مثل فلوناریزین و داروهای مشابه هستند.
اکثر داروهای ذکر شده اگر مرتب و زیر نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب مصرف شوند پاسخ خوبی می دهند. ولی نگرانی اصلی عوارض جانبی این داروهاست که معمولا شامل خواب آلودگی، خستگی، افزایش وزن، افت فشار خون و علائمی از این قبیل می شود و پذیرش بیماران را در تحمل به دارو و ادامه آن پایین می آورد و بیماران به استفاده از روشهای غیر دارویی درمان میگرن سوق می دهد.