گاهی دل، مثل دریاچهی آبی، تنها سکوت میخواهد
نه کلام، نه دلیل، تنها موجی نرم و آرام
کسی بیاید، چون نسیم سبزِ باغ، بیهیچ حرفی بماند
بودنش، مثل خورشید طلایی، دل را گرم کند
حضورش، چون گلهای سرخ، امید را زنده کند
و دل، آرام گیرد... بیهیچ دلیل، بیهیچ منطقی