این روز ها همه ی عالَم و آدم دست به دست هم دادند که ما از خوشبختی و لذت های ساده ی زندگی به نوعی محروم کنند، حسرتِ نداشته هایمان را بخوریم، خودمان را با دیگران مقایسه کنیم، تلاش های بیهوده بکنیم و هزاران کارِ کرده و نکرده انجام بدیم تا مثلا چیزی را به دست بیاوریم یا از مسئله ای دور یا خارج شویم.
ولی از این موضوع غافلیم که:
« خوشبخت کسی است که نداشته هایش را سبک و کم ارزش شمارد»
اصلا با خودن این جمله و کمی فکر، آرامش در دل آدم ساکن میشه.
خب، چون من فلان چیز ندارم، نباید غصه بخورم که، به داشته هام باید تمرکز کنم، و تلاش کنم که برخی از آرزو هام و نداشته هام رو حل کنم و برسم بهشون!
رسیدم که هیچ، ولی اگه نرسیدم، زندگی رو باید در مسیر جدیدی بندازم.
کنکور جواب نداد؟ خودخوان که میشه زبان خوند!
کارِت نگرفت؟ میشه که یه جایی مشغول شد و ۵ـ۶ تومن درامد داشت! یا بیشتر
زندگیت خوب نیست؟ میشه یکم تعدیلش کرد و یا کمی تغییر ایجاد کرد.
البته اینایی که من میگم، در حدِ نظریه پردازیه! در عمل خودم هم رفوزه ام.🥲
ولی امیدوارم، خدا خودش یه معجزه ای بکنه که کمی اوضاع و احوال همه تغییر اساسی پیدا کنه و حال همه خوب باشه....آمین.
