بچم تنهاس خانم همسایه هم مهربونه بچمم بی ازاره میره یه گوشه میشینه ولی من ابدا خونشون نمیرم خودمم میگم نروولی میره شوهرم میگه بزار بره خود اون خانم وقتی نخاد ب بهانه ای میگه برو دختر خوب. چون اون خانم تنهاس خلاصه بدشم نمیاد .حالا من همش حس بد دارم میگم من که صمیمی نیستم خیلی زشته میفرستم باید براش هی غذا اینا ببرم بدونه اون نیم ساعتی بچم میره جبران میکنم. حقیقت وقتی بچمو بیرون میکنه غصه میخورم میگم من اگه عرضه صمیمیت داشتم بچم میتونست بره مامان بی عرضه ای هستم.هیج رفیقی ندارم بنظرتون این تفکرم درسته؟؟
تاکید میکنم من نمیخام بره در رو قفل کنم شوهرم وحشی میشه میگه بزار بره بچه ذوق میکنه آزاری هم نداره ب اون خانم
