امروز واقعاً دلخورم و نمیتونم حس خودم رو پنهون کنم. رفتار و حرفهایی که دیدم باعث شد احساس کنم دیده نمیشم و ارزشم کم میشه. حس میکنم بعضی لحظهها به اندازهای که انتظار دارم، احترام و توجه دریافت نمیکنم و این باعث شد دلگیر و ناراحت بشم.
ناراحتیم فقط از حرفها و کارهایی نیست که انجام شد، بلکه از احساسیه که بهم منتقل شد؛ احساسی که میگه من کماهمیتم یا ارزشم کمتره. این حس واقعاً سنگینه و قلبم رو فشار میده.
با این حال، تلاش میکنم این دلخوری رو بشناسم و بپذیرم. میخوام بدونم که حق دارم ناراحت باشم و این احساس من حقیقی و درست هست. نمیخوام سرکوبش کنم یا انکارش کنم؛ بلکه میخوام اون رو درک کنم و بهش اجازه بدم بیان بشه، حتی اگر با بغض و اشک همراه باشه.
این دلخوری نشونهی اینه که برای خودم اهمیت قائلم و دوست دارم به درستی دیده بشم و احترام دریافت کنم. امیدوارم با گذشت زمان، بتونم این ناراحتی رو آرام کنم و دوباره حس تعادل و آرامش پیدا کنم.
