دو تا داداش دارم کوچیکن فقط داد و جیغ
پدرم هم همش پای تلویزیون و گوشی هست با صدای بلند تلویزیون و آهنگ و حرف اصلا هم از خونه بیرون نمیرن تمام روز خونن حتی نمبخوابن.
تا ساعت ۲ بابام بیداره از ساعت ۶ هم داداش های فضولم
به خدا عقلم رو دارم تو این خونه از دست میدم.
اصلا حتی توش نمیشه خوابید اصلا رعایت نمیکنن. حرفم میزنن میگه از خونه بروگمشو بیرون ترشیده فلان بهمان.
مردم از بس هندزفری گذاشتم گوشم پوکید. کتابخونه هم شهر ما پنجشنبه و جمعه نداره طول هفته هم سر کارم کلا
پایگاه بسیج ما اجازه میده برن اونجا درس بخونن
اتاق شخصی نداری؟
ترشیده عمشونه
هرکسی گفت غلط کرد
کاشکی همشهری بودیم میگفتم بیایی خونه خودمون کارت رو انجام بدی
چونکه خونمون آرومه
مامانم کتاب میخونه
منو داداشمم سر کاریم
صداگیر گوش بذار
همیشه تو شرایط سخت میوفته اینکارا خدا کمک میکنه من دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران بودم از دانشگاهای دبگه خبر ندارم اما دوستام با اینکه تهرانی بودن خوابگاه گرفتن برای پایان نامه و ازمایشهاشون .ببین میتونی خوابگاه بگیری
باز قدر همون اتاق کوچیکت رو بدون، سالها در خانه پدری بدتر از تو تحمل کردم، تازه پرجمعیت بودیم یه اتاق نداشتم، داخل پذیرایی درس میخوندم، شبها از صدای فوتبال و تلویزیون خاب نداشتم، چراغ رو روشن میکردن و خاموش نمیکردن، آرزوم بود حتی اتاق دومتری اما شخصی داشته باشم
