تو گالریم یه دونه عکس از بقیه پیدا نمیشد؛ کلا از تمام زوایای خودم عکس میگرفتم.
الان اما نه اعتماد به سقف قبل رو دارم و نه حتی یه دونه عکس از خودم توی گالریم هست!
روزگار با آدم چیکار میکنه که خودش رو از یاد میبره.
نمیگم خودشیفته بودنِ گذشتهام خوب بود؛ ولی الان اصلا خود واقعیم رو یادم نمیاد خیلی وقتی که آتیشش زدم.
خودشیفتگی بیماریه درستم نمیشن
بلاخره آدما عوض میشن زمانه خیلی چیزا رو تغییر میده
چی شد که اینجوری شد؟
منم قبلا خودمو دوست داشتم چون پوستم نسبت به همسن و سالام صاف تر بود ولی الان بیزارم از خودم و خودمو قبول ندارم
خودشیفته نبودی عزیزم خودتو دوست داشتی
خودشیفتگی یه اختلال شخصیتیه
به این راحتیها هم درمان نمیشه
اون موقع خیلی کوچیک و بیپناه بودم. الان اگر میبود، قطعا جسارت بیشتری داشتم. اکثر اشتباهات رو آدمها توی سنین پایین انجام میدن. ترس از طرد شدن هم مال بچههاست. وقتی سنت بالا میره، دیگه از بدیهای آدمها تعجب نمیکنی، بلکه توقع هم نداری که خوب باشند.
مثلا همینکه من دور و اطرافم همه بیمار روانیان که منو بیمار روانی میدونن. 🫠 خلاصه با این دیوانهها مجبورم به گذروندن ایام. البته درد برای همه هست. خوب نیست طوری صحبت کنم که انگار فقط من اذیت شدم توی دنیا!
آره خیلیا به اشتباه به کسی که به خودش اهمیت میده میگن خودشیفته
اینکه تو گوشیت همش عکسای خودته چیز بدی نیست. اینکه اون شخص به شوخی این حرفو زده یا برای تحقیر یا حسادت، اصلا مهم نیست. مهم اینه ببینی چرا این حرف انقدر رو تو اثر گذاشته
