امروز ساعت 5 دخترم بیدارم کرد.
گفت:« بابا، من عروس دارم، منو میبری سالن؟»
گفتم...« اره دخترم، میبرم.»
ولی اون صبح اتفاقی افتاد که هیچ وقت فراموشش نمیکنم...
وقتی تو ماشین نشستم منتظر شدم تا دخترم بیاد،
دیدم یه آقای پاکبان داره کوچه رو جارو میکنه...
اما یه چیز عجیب بود!!
خیلی ناشیانه جارو میکرد.
اصلا معلوم بود اینکاره نیست.
من پاکبان کوچه مون رو میشناختم، اقای عزیزی،، یه پیرمرد خوش برخود و باحال.
ولی این یکی اون نبود...
نوع جارو کردنش یه جوری بود...
تو عمرم صدها پاکبان دیده بودم، ولی این یارو اصلا این کاره نبود!
کنجکاویم شروع شد...
دخترم ورسوندم سالن برگشتم خونه.
دیدم همون پاکبان داره با اشغال ها بازی میکنه!! این بار دیگه شک رفت رو مخم،..
در ماشین وباز کردم وگفتم،« عزیز خوبی؟ یه لحظه بیا جلو»
خیلی شق ورق اومد سمت من..
از پشت عینک ظریفش ونیم فریمش گفت : سلام، درخدمتم مشکلی پیش اومده؟
از لحن ونوع برخوردش جا خوردم. نفس هاش تو سحرگاه پر انژی وسرحال بود.
گفتم مهربون تر باشم:« خسته نباشی بیا تو الاچیق یه قهوه بزنیم.»
بعد از چند تا تعارف اومد داخل نشست
اون یکی هدفونش واز گوشش در اورد. نگاه کردم دیدم سیم هدفونش میره لباس نارنجی شهرداریش!
پرسیدم :« چی گوش میدی؟»
گفت : «یه کتاب صوتی به زبان انگلیسی»
متعجب شدم گفتم انگلیسی! موضوعش چیه؟
با خونسردی گفت در زمینه اقتصاد سنجی.!!
دیگه شکم داشت سر زیر میشد..
گقتم فضولی نباشع برا چی میخونی؟؟
با نیم خنده گفت:« چیه؟ به یه پاکبان نمیاد مطالعه داشته باشه!» به خاطر شغلمه.
از سرایدار دوتا ابجوش گرفتم دوتا کافی انداختم داخلش گفتم , :« من واقعا نمیفهم اقتصاد سنجی چه ربطی به کارت داره؟»
یه نگاه کرد، بعد گفت :« من استاد دانشگام»
قبل اینکه چیزی بپرسم ادامه داد« پدرم پاکبان منطقه اس، آقای عزیزی.»
گفت« درمورد شما وروانشاد پسرتون هم پدرم خیلی تعریف کرده
می گفت یه پهلوون مهربون تو کوچمونه»
لبخند زد وگفت« من دکترای اقتصاد دارم، داداشم مهندسه واون یکی داداششم داره دکترا میگیره»
به پدرم هرچی میگیم باز خریدشو، زیر بار نمیره. ماهم چند روز جای پدرمون کار میکنیم. که استراحت کنه...
و«یادمون نره با چه زحمتی مارو رسوند به اینجا.»
چند لحظه سکوت بینمون افتاد، نگاهمون توهم قفل شد
استکان گذاشتم رومیز رفتم سمتش بغلش کردم وگفتم
« درود به شرفت مرد...» قدر بابات وبدون خیلی ادم درست ومهربونیه. 🥹
«یادمون باشه ارزش ادما به شغلشون نیس، به شرفشونه
