سلام و خسته نباشید به نی نی سایتی ها.متنم خیلی طولانیه منو ببخشید ولی باید همشو میگفتم.
من ۲۲ ساله و همسرم۲۳هستن. ما دوساله كه ازدواج كردیم و قبل از اون حدود سه سال دوست بودیم و اواخر دوستیمون تصمیم به ازدواج گرفتیم.
من هیچ شناختی از خونواده همسرم نداشتم وبعد از ازدواج كم كم سرموضوعات مختلف با اخلاق و رفتارشون اشنا شدم.من و همسرم یك سال و نیمه كه اومدیم یه شهر دیگه و زندگی دونفرمون رو شروع كردیم.بدون عروسی و جهیزیه و ... باكمك خونواده هامون وسایل تهیه كردیم یه خونه رهن كردیم. دلیلش هم كارشوهرم و سختی هایی بود كه درمدت هفت ماه اول عقدمون میكشیدیم. راستش خونواده همسرم ادمای شریف و مهربونی هستن اما خب هرادمی بدی هایی هم داره. كه من هنوز نتونستم با این قسمتش كناربیام. گاهی وقتا میگم بیخیال ولی خب یه كمی تو زندگی مشتركمون و كارای ادم تاثیر گذاره .همسرم هم اخلاق خوبی داره و من دركل مشكلی باهاش ندارم جز تو یه مورد. اونم اینه كه نمیتونه جلوی دخالتای بی مورد خونوادش تو زندگیمون رو بگیره.بعضی چیزا هست كه واقعا به اونا مربوط نمیشه حالا چه بدونن چ ندونن فرقی نداره ولی اونا دوس دارن كه بدونن. منم خیلی از این چیزا بدم میاد چون خونواده خودم هیچ موقع دخالت نمیكنن تو تصمیمات من و همسرم . مشورت میدن یا من میپرسم مثلا درمورد این موضوع چیكاركنیم بهتره.اونم ن همیشه. اما خونواده همسرم علی الخصوص مادرشون خیلی خیلی روی پسرش حساسه و دوسش داره و خیلی جلوی من اینو نشون میده همیشه نگرانه و از ترساش میگه.نكنه تو جاده براتون فلان اتفاق بیفته و... و جوری رفتار میكنه كه بیش از حده بنظرم.مشكل دومم طرز فكرشونه درمورد بعضی چیزا به جای من تصمیم میگیرن یا حتی به جای همسرم. من همیشه ازاد بودم و خونوادم منو وادار ب كاری نكردن .اما توخونواده همسرم انگار وقتی میگن اینو بخور یا امروز اینكارو بكن باید حتما بكنیم.توی این دوسال به قدری من بخاطرشون باهمسرم دعوا و بحث كردم حتی خونوادمم فهمیدن مشكلمو ولی بخاطر احترام و حرمتا هیچی نگفتن اما من به مامان خودم گفتم كه همون اول به مادرشوهرم بگه مشكلمو.من خودم اخلاقم جوری نیست كه بی احترامی كنم و همون لحظه جواب حرف یا كارشونو بدم. به همسرم گفتم اوایل كه اصلا قبول نداشت و میگفت تو حساسی منظوری ندارن از حرفاشون .ولی چند وقتیه بهتر شده و تاحالا یكبار به مادرشون گفته كه من چه مشكلی باهاشون دارم.ولی چه فایده این وابستگی بیش از حد مادر به فرزند و اینكه فكر كنی بچت هنوز پنج سالشه و نیاز به كمك مادرش داره خیلی اعصاب منو به هم ریخته. حتی درمورد خودمم همینطوریه یعنی انگار من بچم و حالیم نیست كه مثلا الان باید سلام كنم یا یادم باشه تشكر كنم. میخوام بگم گیر دادنشون در این حده. ما اذر امسال به اصرار خونوادش و با نارضایتی من و شرایط بد خونواده خودم عروسی گرفتیم. اصلا اپنجور نشد كه میخواستم و بعد عروسی مدتهابا همه درددل میكردم كارم تو خونه شده بود گریه و فكر كردن به اینكه كاش راضی نمیشدم چون ن جهیزیه جور بود ن شرایط كار و محل زندگیمون مشخص بود. مادرشوهرم از فردای عقد تا همین امسال گیر داد كه عروسیو زودتر بگیریم. مساءل مختلفی هم پیش اومد كه خیلی منو ناراحت كرد و من هیچی نگفتم ولی میدونم هركی بود عروسیو به هم میزد.مادرو خواهر همسرم واقعا تو این دوسال با تیكه انداختن و حرفای تندشون منو رنجوندن .خلاصه اینكه شما بگید من باید چیكاركنم چجوری رفتار كنم كه بتونم مانع دخالتاشون بشم چجوری میتونم جوری زندگیمو اداره كنم كه جرات نكنن نظرشونو تحمیل كنن. من حتی مساءل خصوصیمون رو هیچوقت جلوی اونا به همسرم نمیگم. نمیدونم واقعا چرا هرچی ادم احترام میگیره بدتر ادمو له میكنن ون برای خودم ن خونوادم احترام و ارزشی قاءل نیستن.
