مامانم همش بم عذاب وجدان میده

مامانم خیلی تنهاست بعضی وقتا دلم میسوزه میریم باش صحبت کنم شروع میکنه درد دل کردن و از بدی های باباکه در گذشته و الان باش کرده میگه منم به خاطر اتفاقاتی از بابام متنفرم اینم ناخواسته با حرفاش باعث میشه هی از بابام متنفر تر بشم امروز دیگه صبرم تموم شد هرچی از دهنم درومد بش گفتم که مگه نمیبنی کنکور دارم مگه نمیبنی دارم از دست نفرت به شوهرت داغون میشم مگه نمیبنی بعد از اون همه بلا که سر ما اوردین دارم سعی می کنم حالمو خوب کنم چرا ازش جدا نشدی تو که دوسال وقتی ازدواج کردی بچه دار نشدی هی نگو به خاطر تو جدا نشدم مگه فقط من بچه ات بودم؟ من منکر نعمت وجودت نیست ولی داری با عذاب وجدانی که به من میدی وجودت تو این خونه برام عذاب میشه بعد میدونید دردم چیه و زورم از کجا میاد اینکه من میدونم چقدررر بابامو دوست داره و چجوری مثل پروانه دور بابام میگرده  برگشت بم مگیه   فک کردم آدمی میام بات در دل میکنم مردم راست گفتن دخترت روانیه من باور نکردم گفتم  که من روانی نیستم مامان من فقط نمیخام مثل تو ترسو وابسته عاشق باشم اگه هم  روانیم دست پخت شماهاست  الان چکار کنم از دست مامانم برم معذرت خواهی من نمیتونم ناراحتیشو تحمل کنم