پدرو مادرم آدمای خیلی مذهبی هستن (منظورمو از خیلی مذهبی بفهمید نمیتونم واضح تر بگم)
ولی من اصلا هیچ اعتقادی ندارم و علایق و اعتقادای شخصی خودمو دارم مثلا خانواده های مذهبی مثل ما کلا با چادر هستن
ولی من حتی شال هم نمیپوشم
محله مون هم پایین شهره و اهالی زیاد روشنفکر نیستن
هم من تو عذابم هم حس میکنم پدرومادرم در عذابم و شاید خجالت میکشن به خاطرحرف مردم
ولی من میخوام خودم باشم همونطور که دوست دارم لباس بپوشم و زندگی کنم من که نخواستم پدرم .... باشه (شغل مذهبی)
اگه شما بودین چطور قضاوتم میکردین؟؟؟😣
هرکسی عقاید خودشو داره. حق داری
گوش بده به حرفشون
تحقیق کن و بپذیز
من یاد گرفتم کسی رو قضاوت نکنم
اگه کسی هم تو رو قضاوت میکنه مشکل از خودشه
حق داری
شاید اینی که میگی هم خود واقعیت نیست و صرفا یه لجبازی ناخودآگاه با پدرو مادره...
چون به هرحال آدم در برابر تفکرات والدین گارد میگیره..
شاید اگه به خودت فضا بدی و بدون در نظر گرفتن عقاید اونا خط قرمزهات رو مشخص کنی اتفاقا ببینی آدم بی اعتقادی هم نیستی عزیزم
توحق داری و اجبار نیست
حرفت درسته ولی برای ارامش روان خودت ، ارامش خونه که مقدسه و ارامش زندگی خودت تا وقتی که کنار خانوادتی باهاشون سر کل و مخالفت نکن ی حد متوسط پیش بگیر تا مستقل شی
بعید میدونم
خیلی زشته برای یه .... که دخترش اینجوری باشه واقعا باید توی عذاب باشه بنده خدا
ببین شما اگر دوست ندارید به سبک پدرتون زندگی کنید باید مقدماتی رو فراهم کنید که مستقل بشوید تا اون زمان هم میتونید به صورت پیوسته ولی خیلی کند تغییراتی رو ایجاد کنید طبیعتاً پدرتون قبول نمیکنه یک دفهای بخوای تغییر تحولی ایجاد بکنید اصطلاحا ایشون رو مثل قورباغه که تو آب ولرمه آروم آروم آب پز کنید
درکشون کن 0حرف مردم اونها رو خیلی اذیتشون میکنه مثلاً اینکه فلانی خودش مروج دین هست ولی دخترش قبولش نداره
