اولش که به دنیا میاد کلی ذوق و شوق داری و برای آینده اش نقشه میکشی
کمی که بزرگتر میشه حسابی شیطون میشه و کلافه ات میکنه
بعد که میره مدرسه ،دوست داری بهترین باشه ، شب و روز تلاش میکنی باهاش درس میخونی و درس کار میکنی
همه چیز خوب پیش میره تا وارد دبیرستان میشه و تو سن بلوغ قرار می گیره
ممکنه بدشانسی بیاره و گیر دوستان ناباب بیفته، یکهو میبینی تمام امید و آرزوهات به باد رفته
بعد خودتو به آب و آتیش میزنی تا نجاتش بدی
همه عمرت نگران بچه ات هستی و فکر خوشبخت کردنش، یکهو به خودت میای و میبینی خیلی ساله که از زندگیت لذت نبردی و حسابی خودتو فراموش کردی
بچه فقط یدونه اونم برا بستن دهن مردم و رفع غریضه پدر و مادر بودن
تا وقتی نداری فکر میکنی وااااای چقدر از بقیه عقبی و ...
وقتی آوردی تا اخر عمر بیچاره ای دیگه
هرچی بیشتر میگین اذیته و شیطونه بیشتر عاشق بچه میشم
بعد از ۲۷ سال اولین سالی بود که مهر ماه دیگه صبح زود از خواب بیدار نشدم برای راهی کردن بچه ها به مدرسه و لقمه و آماده کردن خوراکی بچه ها ...دخترم رفت دانشگاه یک شهر دیگه ..پسر ها رفتند شهرستان برای کار ...و من موندم تنها با یک خونه سوت و کور
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
