بسم الله الرحمان الرحیم.
خدای غفار الذنوب، خدای ستار العیوب.
امام علی عليه السلام میفرمايد:
«خدا بر اين نيست كه درب شكر را به روی عبد باز كند و درب افزون شدن نعمت را بر او ببندد، و بر اين نيست كه درب دعا را باز كند و درب اجابت را بر وی ببندد، و بر اين نيست كه درب توبه را باز كند و درب آمرزش را به روی او ببندد».
نهج البلاغة: حكمت 435.
از امام باقر عليه السلام روايت شده است:
به خدا سوگند خدا، از مردم جز دو خصلت نمی خواهد: به نعمتهايش اقرار كنند تا بر آنان بيفزايد، و به گناهان اعتراف نمايند تا بر آنان ببخشايد.
الكافی: 2/ 426، باب الاعتراف بالذنوب، حديث 2؛ ميزان الحكمة: 2/ 642، باب التوبة، حديث 2153.
از رسول خدا صلی الله عليه و آله روايت شده است:
كسی كه توبه كند، خدا توبه اش را میپذيرد و به اعضايش فرمان میرسد كه گناهانش را بر او پوشيده دارند، و به قطعه های زمين امر میشود كه گناهانش را بر او كتمان كنند، و آنچه را كاتبان عمل در پرونده اش نوشته اند از يادآنان میبرند.
ثواب الأعمال: 179؛ بحار الأنوار: 6/ 28، باب 20، حديث 32.
«معاوية بن وهب» میگويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم فرمود:
هنگامی كه بنده مؤمن توبه خالص میكند، خدا به او محبّت میورزد، پس در دنيا و آخرت بر او میپوشاند. گفتم: چگونه بر او میپوشاند؟ فرمود: آنچه را از گناهان دو فرشته نويسنده بر او نوشته اند از ياد آنان میبرد، پس هنگامی كه خدا را ملاقات میكند، چيزی كه به اندكی از گناهانش گواهی دهد وجود نخواهد داشت.
الكافی: 2/ 430، باب التوبة، حديث 1؛ بحار الأنوار: 6/ 28، باب 20، حديث 31.
در حديثی از رسول خدا صلی الله عليه و آله روايت شده است:
خداوند چيزی از گناه و زشتی در دنيا بر عبد نمیپوشاند مگر آنكه در آخرت نيز بر او میپوشاند.
عدّة الداعی: 224؛ مجموعة ورّام: 1/ 189.
«ابان بن تَغلب» میگويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه میفرمايد:
هيچ بنده ای نيست كه گناهی را مرتكب شود پس نسبت به آن گناه، پشيمان شود مگر اينكه قبل از اينكه از خداوند طلب بخشش نمايد، خداوند او را آمرزيده است.
الكافی: 2/ 427، حديث 8؛ وسائل الشيعة: 16/ 62، باب 83، حديث 20985.
در تفسير منهج الصادقين روايت شده است:
«وقتی روز قيامت شود، بنده ای از اهل ايمان را حاضر كنند، خطاب رسد: بنده من نعمتم را سربار معصيت ساختی و چندان كه نعمت را بر تو افزودم تو بر عصيان افزودی. بنده از خجلت معصيت سر در پيش افكند. از پيشگاه رحمت خطاب رسد: ای بنده من، سر بردار كه همان ساعت كه معصيت میكردی تو را آمرزيدم و قلم عفو بر آن كشيدم».
و نيز روايت شده:
«بنده ای را نزديك آورند، آن بيچاره به خاطر گناه بسيار سر به زير اندازد و از شرمساری به گريه درآيد، از درگاه عزّت و رحمت خطاب رسد: آن روز كه گناه میكردی و میخنديدی تو را شرمسار نساختم، امروز كه سر شرمساری و خجلت به پيش انداخته ای و گناه نمیكنی و زاری و گريه میآوری، چگونه تو را عذاب كنم، گناهت را بخشيدم و اجازه درآمدن به جنت را به تو مرحمت كردم.»
تفسير منهج الصادقين: 1/ 31.
پيامبر خدا صلی الله عليه و آله فرمود: خدا را صد رحمت است كه يك رحمتش را ميان جن و انس و پرندگان و حيوانات و حشرات نازل كرده، همه آنان بوسيله آن يك رحمت به يكديگر محبّت و مهر میورزند، و با نود و نُه رحمت ديگر در روز قيامت به بندگانش رحم میكند.
محجّة البيضاء: 8/ 384، كتاب ذكر الموت، باب 8؛ روض الجنان و روح الجنان: 1/ 162.
از رسول خدا صلی الله عليه و آله روايت شده:
خدا را صد رحمت است، از آن صد رحمت، يكی را بر جن و انس و چهارپايان نازل كرد، و نود و نُه ديگر را (در خزانه احسان خود) نگاه داشت تا در آخرت بر بندگان نثار فرمايد.
نهج الحق: 374؛ محجّة البيضاء: 8/ 384، باب في سعة رحمة اللّه بحار الأنوار: 6/ 219، باب 8، ذيل حديث 13.
پيامبر خدا صلی الله عليه و آله فرمود:
خدای عز و جل روز قيامت به مؤمنين میگويد: لقای مرا دوست داشتيد؟ میگويند: آری ای پروردگارمان. میگويد: برای چه؟ میگويند:
چون به گذشت و آمرزشت اميد داشتيم. میگويد: آمرزشم را بر شما واجب نمودم.
محجّة البيضاء: 8/ 384، كتاب ذكر الموت، باب 8؛ كنز العمال: 14/ 448، حديث 39212.
و نيز پيامبر خدا صلی الله عليه و آله فرمود:
خدا روز قيامت میگويد: هركس مرا يك روز ياد كرده، يا در مقامی از من ترسيده از آتش بيرون آوريد.
محجّة البيضاء: 8/ 384، كتاب ذكر الموت، باب 8؛ كنز العمال: 1/ 427، حديث 1843.
و نيز آن حضرت فرمود:
خدای تعالی به بنده مؤمنش از مادر مهربان نسبت به فرزندش مهربان تر است.
محجّة البيضاء: 8/ 385، كتاب ذكر الموت، باب 8؛ جامع السعادات: 1/ 228.
از پيامبر خدا صلی الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود:
روز قيامت از تحت عرش منادی ندا میدهد: ای امت محمد، هر حقی كه من دارم بر شما بخشيدم و تنها حقوق شما بر همديگر باقی مانده است. پس يكديگر را ببخشاييد و به رحمت من داخل بهشت شويد.
عدّة الداعی: 148؛ بحار الأنوار: 6/ 7، باب 19، حديث 17؛ محجّة البيضاء: 8/ 386.
از رئيس محدثين، حديث شناس كم نظير، «شيخ صدوق» رحمه الله، از امام صادق عليه السلام روايت شده:
چون قيامت برپا شود، رحمت واسعه الهی چنان جلوه كند و از گناهكاران فوج فوج بيامرزد، كه شيطانِ رانده شده، در عفو خدا به طمع افتد.
الأمالی «صدوق»: 205؛ روضة الواعظين: 3/ 502؛ بحار الأنوار: 7/ 287، باب 14، حديث 1.
منبع: شرح دعای کمیل علامه حسین انصاریان.
جلوه هایی از رحمت و مهربانی واسعه الهی:
عزیزم این ارزونترینش بود
