شما باشین با اینجور مسائل چیکار میکنید

 راستش وقتی یه مسئله توی زندگی مشترک هست که نه دست شماست، نه قابل کنترل و نه با دعوا درست میشه… آدم کم‌کم به نقطه‌ای می‌رسه که خستگی‌اش از خود مسئله بیشتر میشه تا از طرف مقابل.

من حق میدم که فکر جدایی بیاد توی ذهن شما وقتی بارها تلاش کردی و نتیجه هم نگرفتی. اما چیزی که خودم از بیرون می‌بینم اینه که قبل از هر تصمیم قطعی، بهتره یه بار خیلی آروم و بدون عصبیّت باهاش حرف بزنی و بگی این موضوع چقدر رویت فشار گذاشته. نه برای اینکه کوچک شی، برای اینکه وجدان خودت راحت باشه که آخرین تلاش رو کردی.

آخرش هم تصمیم باید تصمیم خودت باشه، نه حرف خانواده و دوستا. اونا کنار تو نیستن که وزن زندگی‌تو بکشن. تویی که هر روز با این مسئله درگیر میشی. اگر دیدی باز هم بی‌توجهی کرد و همون روند تکرار شد… خب، آدم تا یه جایی توان داره. بعدش دیگه میشه انتخاب، نه لج‌بازی.

چند سال تکرار شدن یه مشکل چقدر می‌تونه آدمو خسته کنه.

اینکه میگی هر راهی رو رفتی و بهتر نشده، یعنی واقعاً این موضوع از کنترل تو خارجه.

وقتی یه نفر حتی به یه مخالفت سادت هم با شلوغ‌بازی جواب میده، مشخصه نمی‌خواد اصل مسئله رو بفهمه.

اون مهربونی‌های بعدش هم شاید موقتی باشه، نه نشونه تغییر واقعی.

اینکه الان میگی این حرکت برا‌ت شده بهانه رفتن، یعنی در واقع مدت‌هاست دلت شکسته.

آدم تا یه جایی می‌تونه صبر کنه بعدش فقط می‌مونه خستگی و تصمیم سخت.

هرچیزی انتخاب کنی، باید براساس آرامش خودت باشه، نه فشار خانواده و اطرافیان.

موفق باشید