صمیمیت به معنای گذراندن زمان کنار هم نیست، بلکه به معنای گشودن دنیای درونی به روی یکدیگر است.
صمیمت گفتگو در مورد مسائل روزمره یا حتی دیگر افراد نیست،صمیت یعنی گفتن از ترس ، شرم ، احساس گناه و عشق و ارزو و خشم هایی است که در درون خود تجربه می کنیم. صمیمیت آشکار کردن بخش های از خود برای دیگری است که حتی خود نیز به سختی به آنها نزدیک می شویم.
اگر دنیای درونی خود را به روی دیگری باز نکنیم، نه تنها در یک رابطه از احساس تنهایی خلاص نمی شویم بلکه در حضور دیگیری تنهاتر می شویم، صمیمیت عمیق یعنی دو نفره به مواجه با اضطراب زیستن رفتن، باشهامت و امنیت بیشتر به سراغ زندگی رفتن.
آنجا که خود با دیگری آمیخته می شود زندگی راهی به معنا میگشاید.
