گیج گیج
میون این همه هیاهو
سردرگمم
که چی؟ چرا؟ اصن واسه چی؟
همه میان و میرن
و انگار من عادت کردم
همه زخم میزنن و من کاری نمیکنم
و انگار من عادت کردم
همه خستم میکنن و من بازم خوبم
و انگار من عادت کردم
جز خوبی نکردم جز بدی ندیدم
و انگار من عادت کردم
تنها همدمم یه کتابه ب اسم قرآنه
یه نقاشی از خدا به اسم آسمون
و انگار من عادت کردم
تنها جمله ی خارج شده از دهنم
آخ بود و انگار من عادت کردم
هیچی نگفتم به هیچ کس هر چی غم بود تو سینه مه
و انگار من عادت کردم
پدر مادر خواهر رفیق همه پر
و انگار من عادت کردم
آره عادت کردم به محبت ندیدن
عادت کردم به سختی کشیدن
عادت کردم به تکیه گاه نداشتن
به تکیه گاه بودن
عادت کردم به لبخند ساختگی
آره فک کنم عادت کردم....
