بادبادکت که اوج میگیره، وقتی میره ته آسمون و نقطه میشه، درست اون موقع که نخش از همیشه بیشتر دستت رو میزنه و زورت نمیرسه بیاریش پایین، اون موقعست که دیگه بادبادکِ تو نیست. هرچقدرم که دوستش داشته باشی دیگه نمیتونی داشته باشیش. فقط یه نخ داری که دور انگشتات پیچیده و هرچقدر بیشتر نگهش داری سفتتر میشه و زخم دستت عمیقتر. این یعنی وقتشه که دیگه نخ رو ول کنی. میدونم سخته. چون یا باید بزرگ بشی تا رهاش کنی، یا رهاش کنی تا بزرگ شی.
پ.ن: دو بار بخون ، چون من درباره بادبادک صحبت نمی کنم :(
