گاهی وقتا آدم حس میکنه همه درها بسته شدن، همه راهها تاریکن…
اما یه گوشهی دل، صدای آرومی هست که میگه:
«من اینجام، من خدای توأم… نگران نباش.»
مهربونی خدا همون جاییه که اشکهاتو میبینه، اما بهت لبخندِ امید میده.
همون جاییه که با همهی ضعفها و خطاهات، هنوز بغلش رو برای تو باز نگه داشته…
خدایی که حتی وقتی فراموشش میکنی، باز حواسش بهت هست. 💙
