من مادر یه بچه دو ساله ام تا وقتی بچه تر بودم میخواستم بینیمو عمل کنم میگفتن بذار تا ازدواج کنی بعدا ازدواج کردم شوهرم گفت من همینجوری طبیعی دوست دارم..خواستم با دوستام برم تا جاییگفتن بچه داری با بچه رفتم هیچییی نفهمیدم وبه غلط کردن افتادم..الان داداشم داشت میگف دارم دارم میرم سفر با اینکه هفته ی پیش سفر بود..من جرات ندارم چیزی بگم حتی داداشم اعترافمیکنه که تو اگه بخوایچیزی بگی اولین نفر مامانه که بهت تیکه میپرونه
بکسی چه ک نزارن انجام بدی
بمیرم برات
کلا ایران برای زنا محدودیته حالا اگه خانوادت ازادت بزارن این محدودیتارو نداری اما اگه خانوادت بهت سخت بگیرن خیلی وضعه بدی
تو کار خودتو بکن به حرف بقیه هم گوش نده بچه که نیستی
متاسفانه تو این قضایا مامانت باید همیشه پشتت باشه که انگار نیست
چقدر الان باهات همدردم تو شرایط توام تازه شوهرم تند تندسفر میره با رفیقاش به بهونه اینکه شغلش همینه
منم بچه داری و خستگی
واقعا میفهمم چی میگی يعني ببین من الان 20 سالمه و مامانم 50 سالش و بابا بزرگ مامان بزرگم چون خونشون کنار ماعه هنوز مامانمو به چشم یک بچه ی کوچولو میبینن و هر کجا میخوایم بریم هي میپرسن کجا و... هي زنگ میزنن يعني خیلی بده واقعا
دقیقا شوهر منم هر هفته با دوستاش هست..میدونی متاسفانه خانواده ی حمایتگری نداریم..من به مادرم میگم هیچوقت نمیخوام مث تو باشم همیشه تو خودش ریخته و مریض شد سر همین و همیشهههه توگوشممفخونه که اگر نگذری بدبختمیشینمیگهکه از حقتدفاع کن همیشه هم میگه تو قبلا خیلی شجاع بودی چقدر ساکت شدی!جالبه زیربار حرفاش هم نمیره
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
12 ثانیه پیش
13 ثانیه پیش
14 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
