امشب دخترمو بردیم پارکینگ با پسر همسایه کلی بازی کردن. ما هم روفرشی پهن کردیم نشستیم گپ زدیم. بعدم سریع ساندویچ درست کردم بردم خوردیم دور هم.
پیک نیک در پارکینگ به بهانه بچه ها:)
کلییی روحیه م عوض شد.
ما خیلی ارتباطاتمون کمه. زیاد کسی رو نداریم برای رفت و آمد. خیلی زیاد احساس نیاز به روابط دوستانه دارم، فامیلی نه، دوستانه دلم میخواد. فامیل هزار حرف و حدیث توش هست و آرامش جمع دوستانه رو نداره. دلم یه دوست صمیمی میخواد.
دوسه سال پیش یه دوستی پیدا کردم. صمیمی هم شدیم مدتی. ولی به دلایلی دیدم خیلی هم انتخاب مناسبی برای ادامه دادن صمیمیت نیست. هستیم با هم. ولی اونی که نیاز داشتم نشد.
صمیمی ترین دوستم از بچگی هم تهرانه خیلی کم می بینیم همو. و یه سری هم دوستان صمیمی مدرسه و دانشگاه پخشن تو شهرا و کشورای مختلف. کسی نمونده نزدیکم باشه.
همسرم چندبار خواسته روابطی رو با یه سری دوستای جدیدش خانوادگی شروع کنیم. نمیدونم چرا حس خوبی نداشتم. با یکی دوتا از خانمای دوستاش قبلا دوستای خوبی شده بودیم تو خوابگاه که خب شهرای دیگه هستن الان. ولی نمیدونم چرا الان اصلا نمیتونم استقبال کنم از پیشنهادش
