اول از همه عرض ادب و احترام
تازه وارد این سایت شدم
بخاطر تاپیکی که چند دقیقه پیش چشمم خورد
راجب دختری که تو تعاملاتش با پسرها مشکل داشت و خب بقيش
بچها من واقعا منزویم ، ساکت ، آروم
نمیدونم چطور خودم رو توصیف کنم
قبلا کمتر برام دردناک بود
توی جمع فامیلها ، مدرسه ، بیرون رفتن ها
همیشه ساکتم
هیچ چیزی برای گفتن ندارم
من با ۱۷ سال سن به دوست ندارم
هیچ امیدی به درست شدنم هم ندارم
اگه دوستای مجازیم نبودن فکر میکنم خودمو خیلی خیلی
خیلی وقت پیش خلاص کرده بودم
این حجم از تنهایی
هیچ کس رو ندارم و دیگه دلم نمیخواد کسی رو داشته باشم
اونقدری تنها موندم که دیگه موندن نبودن آدما برام فرقی نداره
خستم میدونین؟ نه از تنهایی فقط از اینکه انگار این تمام چیزیه که برام مونده
بازم عذر میخوام بابت این حجم شدید از چسناله یی که همون اول کار کردم
فقط نیاز داشتم تخلیه شم
