قبلش بگم یه مسئله ای هست، تو مجازی متاسفانه باب شده وقتی درباره موضوعی صحبت میشه بعضی دوستان فورا میگن قضاوت. اصلا مفهموم قضاوت این نیست.
مثال بزنم، من جایی ببینم غیبت کسی میشه دین میگه باید محترمانه تذکر بدی و سکوت نکنی آبروی مومن داره ریخته میشه و حرمت آبروی مومن بالاتر از حرمت کعبه هست.
خوب اینجا طرف میتونه بگه قضاوت کردی؟ نه
اگه اینطور باشه که کل قرآن و روایات میشه قضاوت کردن
قضاوت یعنی اینکه مثلا ببینی کسی داره غیبت میکنه بگی تو چقدر آدم بدی هستی، در صورتی که وقتی اون عمل رو میگی و میگی عمل غیبت کردن بده این هیچ قضاوتی توش نیست و ضروریه اتفاقا.
حالا روایات و درباره ناسزا و فحش میفرستم که البته اینها چند تا روایته فقط، روایات زیادی درباره اش هست
امام سجاد(ع):
بدزبانی و فحاشی موجب رد دعا میشود.
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«فحش دادن ظلم است و ظالم در آتش دوزخ قرار دارد
امام صادق(ع):
دشـنـامـگويى و بـد زبانى و دريـدگـى از (نشانه هاى) نفاق است.
پیامبر اکرم(ص):
خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بى شرمى كه باكى ندارد چه گويد و چه شنود، حرام كرده است.
پیامبر اکرم(ص):
بدترين بندگان خدا كسى است كه از ترس فحش او، همنشينى با او را خوش ندارند.
پیامبر اکرم(ص)
ناسزاگويى به مؤمن، فسق است و جنگيدن با او، كفر.
ناسزا گوىِ به مؤمن همچون كسى است كه در آستانه هلاكت باشد.
ناسزا گفتن به مؤمن فسق است و جنگيدن با او كفر و خوردن گوشت او (غيبت كردن از وى) معصيت خداست.
به مردم ناسزا مگوييد كه با اين كار در ميان آنها دشمن پيدا مى كنيد.
امیرالمومنین(ع):
هيچ دو نفرى يكديگر را ناسزا نگفتند مگر آن كه پست ترينشان چيره گشت
امام کاظم(ع) آنگاه که دو مرد را دیدند که به هم ناسزا میگفتند:
آغاز كننده ستمكارتر است و گناه طرف مقابل نيز به گردن اوست ، تا زمانى كه ستمديده زياده روى نكند.