چجوری به خانوادم بگم

من برات توضیح می دم. همه جور آدمی در این طیف هست. کسی هست که ظاهر کامل یک جنس هست و روحیات و احساسات یکی دیگه.
کسی هست که می بینی ویژگی های دو گانه داره. یک ذره از این و یک ذره از اون. مثلا من خانومی رو می شناسم که صدای کلفت و ریش و صورت کامل مردانه داشت. ولی مانتو و مقنعه می پوشید چون احتمالا آلت تناسلی از اول دختر بود و به عنوان دختر مدرسه می رفت.
کسان دیگه ای هستند که سطح هورمونی شون فرق داره. شما شاید علایم رو نبینی و حس نکنی ولی خودشون حس می کنند.

حتی من یک مورد مصاحبه دیدم. طرف ظاهرش و الت تناسلی و همه چیز دختر بود. احساسات و تمایلات پسرانه داشت. در آزمایشات بعدها معلوم شده بود که از لحاظ ژنتیکی کروموزوم مرد داره!! یعنی در شکمش بیضه پنهان و پایین نیومده داشت.
در همه ی این موارد موارد زهنی هم نقش مهمی داره دیگه.
در نهایت ما آدم های خیلی خیلی بدجنس و نادان هستیم. خیلی این جور معلولیت ها رو اذیت می کنیم. خیلی پذیرشمون کمه. خیلی اذیت می شند افراد. لازم نیست سوال خصوصی بپرسیم. ولی لازمه بدونیم که همه جوره ممکنه. و درک نشون بدیم.  

ببین اگر کنکور داری فعلا که اصلا بهشون نگو. بگذار آرامش خودت حفظ بشه.
بعد این فکرو از سرت بیرون کن که توی دانشگاه نفهمند. کارهای تغییر جنسیت به اون سرعت انجام نمی شه. اصلا درست هم نیست به اون سرعت انجام بشه. 

تو هر چه قدر به خودت وقت بدی که کمی بیشتر فکر کنی بهتره. این عمل ها خیلی وقتا می زنه فردو ناقص می کنه. 

چون توی ایران این تنها نوع ناهنجاری جنسی هست که پذیرفته شده همه می رن عمل می کنند. 

ولی عمل برای خیلی ها مناسب نیست.
شما وقتی با خانواده مطرح کنی می تونی توی جمع های خصوصی تر با ظاهری که می خواهی و رفتاری که می خواهی ظاهر بشی.
و اینا برات لازم هست تا ببینی اصلا هویتت چی هست و چی می خواهی؟ اصلا عجله نکن.

خیلی دلت خواست زندگی جدیدی شروع کنی بعدا دانشگاه رو عوض می کنی. یا برای مقاطع بالاتر.
برای گفتن هم با والدی که باهاش ارتباط بهتری داری شروع کن. وقتی خودتون تنها هستید بگو. و سعی کن احساساتت رو بیشتر بگی. همین دیگه!! بعد اجازه بده اون والد بره برای خودش تجزیه تحلیل کنه. درکش کن که برای اون هم سنگین هست. فرصت بده بهش.
همینا دیگه.
فعلا تمرکز کن روی کنکور و عجله نکن.