بچه دوم ناخواسته

نمیدونم جای شما نیستم که براتون تصمیمی بگیرم

اما به نظر من فکر کن عیدی خداست

قبولش کن

خب باید جلوگیری میکردی عزیزم

همیشه ک شرایط به یه نحو نیست

الانم دیگه شده از اومدنش خوشحال باش

ارن هیچ پناهی جز تو نداره 😍🌷🌷🌷

خواست خدا بود که برای بارداری دوم دردسر نکشی. من بودم  خوشحالم‌میشدم 

استارتر شرایطتت شبیه منه.منم سر پسرم با کلی دردسر حامله شدم ولی دخترم با وجود جلوگیری باردار شدم .سخته ولی هدیه خداست عاشقشم

منم بارداری دومم کاملا ناخواسته بود.اما الان اینقدر عزیزه برامون که حد نداره.فکر کن بچه دومت دختر باشه دیگه چی میخوایی ازخدا.

همین شما یکی دو سال دیگه باز بچه میخواستی مطمئن باش.اون وقت باید باز دردسرررر میکشیدی .باهم بزرگ میشن راحت میشی

من میگم این حسی که دارین حس منفی نیست بلکه نگرانیه

به معجزه ای که بار دوم براتون تکرار شده فکر کنید و همه چیز رو به خود خدا بسپارید اگه بعد از سال های نازایی رحمتش رو نشون داده حتما برکت و توان و حوصله روهم عنایت میکنه

چند وقتته ؟شاید چون اولشه.یکم بگذره ارتباط برقرار میکنی باهاش.خیلی خوبه که اختلاف سنیشون نزدیکه البته بیشتر برای خودشون

اگه فقط مشکل اینه به مرور درست میشه مطمعن باش تکوناش بزار شروع بشه دلت قنج میره براش

منم مثل شما بودم

البته بچه اولم دو سال و سه ماهش بود که باردار شدم

هیچی دیگه

خیلی از نظر روحی داغون شدم

بعد زایمان خیلی سخت بود برام

اما الان ۴-۷ ساله اند

همش به دومی میگم قربونت برم خودت اومدی

بچه دوم خیلی هم شیرین و خوشبخته

عذاب وجدان نداشته باش

همه بچه دومیا مثل همن خواسته و ناخواسته

مثل اولی ادم ذوق نداره خوب

ولی وقتی میان ادم میبینه که مثل اولی دوستش داره

تازه چون از همون اول همبازی دارن

و پدر مادر باتجربه،

خیلی هم خوشبخت تر از اولین

به این فکر کن که چندسال دیگه باید راه وحشتناک میکرو رو دوباره طی میکردی

اون سونوها و روزی چن تا آمپول دردناک و رفت و آمد و استرس وحشتناک

الان خدا بهت هدیه داده اینو

اگه میتونی یا پرستار بگیر یا ازینو اون کمک بگیر کمی به خودت برس. برو یوگا یا گردش و تفریح

استرست فقط باعث میشه بچه دومت هم ناآروم شه و دوتایی اذیتت کنن

استارتر کاملا میفهممت

دقیقا شرایط شما رو تجربه کردم

پسر اولم رو بعد از ۶ سال نازایی خدا بهم هدیه کرد...

و دقیقا ۱۰ ماهگی پسرم من مجدد و ناخواسته باردار شدم

اون روزا رو یادم نمیره

بی بی چکمو گرفته بودم دستم و فقط گریه میکردم

عذاب وجدان وحشتناکی نسبت به پسرم داشتم

فقط نگاش میکردم و گریه میکردم

اما با کمک مامانم و همسرم خیلی زود تونستم با شرایط کنار بیام

الان پسر بزرگم ۲.۵ ساله است و کوچیکه ۸.۵ ماهه

روزای سختی بود اوایل اما الان از بابت داشتن هر دوشون روزی هزاران بار خدا رو شکر میکنم