حالِ تنهاییِ من غمزده و طوفانی ست
در دلم فاخته ای گرم مصیبت خوانی ست
به سَرم طایفه ای طبل عزا می کوبند
مجلس سینه زنی در حَرَمی پنهانی ست
( مِهر پاییز کجا بود در این شهر شلوغ
چارفصلِ دل من در خطر ویرانی ست )
مرغ آمین که به آهی لب دیوار نشست
ناله سر داد که تقدیر تو بی سامانی ست
هرکه دستی به دلم زد سر ِبی مهری داشت
پای هر دل زدنم کوبشِ سرگردانی ست
به سَرم هست از این شهر خودی کُش بروم
که در این ورطه اگر ماند کسی قربانی ست
خالکوبی شده رفتن به همه بال و پرم
مثل آن مرغ مهاجر که پَرش زندانی ست
رد شد از خلوت من هر که دلش سنگی بود
سنگ بر شیشه زدن قاعده اش مجانی ست
عشق در باور من آبی آرامش نیست
خط به خط مثنوی درد عجب طولانی ست
وقت باران به همه شهر خبر خواهم برد
مرگ در آینه ها فاجعه ای انسانی ست
کو هوایی که کمی شعر وُ نفس تازه کنم
تا تَوهم نزنم یوسف من کنعانی ست
سدر وُ کافور دوایی ست بر این خاطر تنگ
مرگ در می زند ُو سَفسطه نافرمانی ست
