هر چه قدر آگاهیت کمتر بشه ، هر چه قدر کمتر راجب فلسفه ی دنیا و آدم ها بدونی ، هر چه قدر کمتر متوجه ی تیکه کنایه ها و سواستفاده ها بشی ، هر چه قدر کمتر فکر کنی حالت بهتره .
اطرافیانم بهم میگن تو خیلی باهوشی ، تو درس و دانشگاه و کنکور خوب بودم ولی تو زندگی نابودم چون افسرده م چون خیلی فکر میکنم ، چون خیلی اتفاقات رو تجزیه و تحلیل میکنم . خیلی فلسفی م . و این فکر و خیال راجب هر چیزی و آگاهی خیلی زیاد نسبت به درد های خودم و دیگران و درک بالای درد های دیگران واقعا زجرم میده
درکت میکنم
کمالگرا نیستی؟
بیش از حد به عواقب هرچیزی فکر نمیکنید؟
قدرت تصمیم گیریتون پایین نمیاد؟
میتونی فلسفی و عمیق و علمی به مسایل نگاه کنی و سلامت روانی هم داشته باشی گلم. میشه
موافقم منم همینجورم
تجلیل کردن ،فقط باعث رنج میشه
چیزی که چندساله دارم زندگی میکنم و هر لحظه عذاب اوره بران
سمت فلسفه رفتن مساویه با افسردگی، پوچی، فکر و خیال و...
ی استاد داشتیم دکتری فلسفه داشت شخصیتش خیلی باحال بود بسیار خونسرد بود و کار درست
با خودم میگفتم یعنی فقط یکی ک دکتری فلسفه بکیره همچین چیزی میشه
ربطی نداش ولی یادش افتادم
تو منی یا من تو ام ؟؟ آدم دلش میخواد مغزشو در بیاره
چرا هستممم دقیقااا
همیشه دو دلم چون هیچ راهی کامل نیست
هر راهی مزایا و معایب خودش رو داره و این بررسی کردنه زیاد هر چیزی باعث میشه خیلی سخت انتخاب کنم .
البته اینجوری نبودم ، از ۲۲ سالگی به بعد که ازدواج کردم خیلی بلا سرم اومد سر همون بلاها تغییر کردم.
تا قبل از اون دلو میزدم به دریا و ز غوغای جهان فارغ بودم
درسته
بستگی داره چه جوری نگاه کنیم
من به پیر شدنه پدر مادرم فکر میکنم غصه میخورم
به مبهم بودن زندگی بعد از مرگ فکر میکنم غصه میخورم ـ
به بی عدالتی های جهان فکر میکنم غصه میخورم
حتی از خوردن مرغ و گوشتم غصه میخورم بعد با خودم میگم خب اون گیاه که میکنیم هم جون داره و دردش میگیره پس ما مجبوریم بخوریمشون .
اینکه دنیا پر از درد و بیماری و پیری و فناست دردناکه
