ولی با همه زحمتا حس خیلی خوبیه که آدم یه کوچولوی ناتوان را پرورش میده تا رشد کنه ،بزرگ بشه
.من آنقدر معمولی هستم که هیچ کس شیفته ی حرف زدنم نشود،قلب هیچ کس با دیدنم نلرزد،کسی برای چشم هایم نمیردو شعری در وصف پیچ و خم گیسوانم سروده نشود...من آنقدر معمولی هستم که هیچ کس با خندیدنم ته دلش ضعف نرود،هیچ کس از نبودنم غصه اش نگیرد وجای خالیم توی ذوق نزند...من یک آدم معمولی هستم،حتی از معمولی هم معمولی تر،ولی دوست داشتن را بلدم،اینکه با تمام وجودم یک نفر را دوست داشته باشم بلدم،اینکه برای بودنش و ماندنش از جان و دل مایه بگذارم هم بلدم....
تا چند سال ؟ بخدا بیچاره م کرده نه غذا میخوره نه میخوابه
بچها متفاوتن دیگه مثلا من پسرم از نوزادی عادتش میدادم به خواب و بیداری باخودمون. بغیر اونموقع که نوزاد بود که شب بیدار میشد دیگه مابقیش سر ساعت خواب و بیدار میشد... از الان که یکسالش سعی کن باهاش بازی کن خستش کن. نهارشو بده ظهر دو ساعت بخوابه.... شبم 9بخوابه... کلا هرموقع خوابید خودتم باهاش بخواب.
زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست. آنقدر سیر بخند که ندانی غم چیست👌🏻
با همه ی اون تفاسیر حاظری یک دقیقه بدون بچت باشی؟؟؟
مطمئنا که نه🥰
پس مادری یعنی همین
تمام مرده شویان راضی به مردن مردم هستند!!!😔 زندگی یک اثر هنریست نه، یک مسئله ریاضی بهش فکر نکن ازش لذت ببر🤩🤩یاد سهراب بخیر..! آن سپهری که تا لحظه خاموشی گفت تومرا یاد کنی یا نکنی. باورت گر بشود گر نشود. حرفی نیست. اما نفسم میگیرد در هوایی که نفس های تو نیست