بچه ها من ذاتا ارومم و درسخون و از همون بچگی خیلی دوستی نداشتم . الانم که دانشجوعم و دارم تموم میکنم بازم هیچکس نداشتم . یعنی یه وقتایی تو خود دانشگاه گریه ام میگرفت . با بچه ها سلام علیک دارم مشکلات درسیشون براشون توضیح میدم و جزوه هارو مینویسم بهشون میدم ولی هیچکس باهام صمیمی نیست. چند وقت پیش یه صفر مشهد از طرف دانشگامون با یکی از فامیلا و دوستش رفتیم . دیدم اون دوتا پیش هم نشستن و من تک موندم و جوری رفتار کردن انگار وجود نداشتم .حتی یکبار بهشون گفتم حالم بده قرصی چیزی ندارین یکیشون ازم نپرسید چت شده فقط گفتن نداریم .تا خود حرم یواشکی اشک ریختم ....