۲۲ سالگی مادر شدم، به خاطر بارداریم یک ترم دانشگاه نرفتم درسمو تموم کردم ارشد شهر دیگه قبول شدم به خاطر نوزادم نرفتم ترجیحم این بود خودم کنارش باشم چون شیر خودمو میخورد، بعدش کرونا اومد و کار خیلی خوبم رو به خاطر دخترم رها کردم و کنارش موندم کرونا تموم شد کارمند یه شرکت خصوصی شدم کنارش درسای بچم رو هم باهم میخوندیم دیدم بچم ام همش ناراضیه از نبودنم از دیدن خستگیم پس بازم کارمو رها کردم و خونه موندم الانم به خاطر دوست داشتنش و کنارش بودن دوس دارم معلم شم چون عاشق بچه هام
حالا که برمیگردم و به عقب نگاه میکنم میبینم مادر بودن چه قدرتی به یه زن میده که منو از اون دختر لوس خونه بابا که حتی جوراباشم مادرش میشست غذاش همیشه آماده بود تبدیل شده به یه مادر قوی طوری که دخترم با افتخار به من تکیه میکنه و میگه تو بهترین مامان دنیایی
من هیچ وقت منت سر بچه ام نخواهم گذاشت چون من خواستم به این دنیا بیاد و اینکه این سرزمین پر است از مادرای زحمتکشی که بچه هاشون تا ابد بهشون افتخار میکنن
