سلام دوستان۱۵سالم بوده که ازدواج کردم ۲۰ساله دارم زندگی میکنم خانواده ی خودم قشرفقیری هستن فقیرکه میگم یعنی زیرخط فقر شوهرم رو نیست که این مسأله روتوسرم نکوبه به خدا خسته شدم اگه لباسی وسیله ای چیزی یراخونه دلم بخواد که بخوابخرم میگه مگه خونه بابات چی بودی که توقعات بالاست همیشه هرچیزی که خودش دلش بخواد میگیره ...خودم اگه بتونم در توانم باشه یه جورایی کمک پدرومادرم میکنم پول توجیبی خودم اضافه باشه بهشون میدم
چه کارکنم دارم داغون میشم گاهی میگم خوش به حال هرکس که وپدرومادری داره که دستشون به دهنشون میرسه
این شوهروبزارتوآشغالادم در بگووظیفته اگه قراربودمث خونه پدرم باشم شوهرنمیکردم اصلاغلط کرده زن گرفته بایدجلوآدمای بیشعورزبون دارباشی
عزیزم مجبورم باهاش بسازم نه راه پس دارم نه راه پیش
حامی ندارم ...اگه باهاش بحث کنم جای روندارم برم پدرومادرپیرن توخرج زندگی خودشون موندن فقط باید تحمل کنم
حرفمم اینه خانواده خوب داشتن نعمت بزرگیه 😭
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
