تازه اواسط نوجوونیمم
کلاس ۱۰
هیچکس رو تو مدرسه بیرون ازش
هیچکس رو ندارم
و همش دارم به این فکر میکنم که چی میشه اگه تا آخرش همینطور بمونه
یعنی میشه هیچوقت اولویت اول یه نفر نباشم؟
یعنی میشه همیشه زنگ ورزش تک بیوفتم
یعنی میشه همیشه اینقدر بی کس باشم که بیام اینجا اینچیزا رو بنویسم؟
شما هم همینطوری بودین؟درست شده؟
الهی منم یکسال تنها بودم خیلی حس بدرد نخوریه
منم تا سال دهم خیلی ترس از تنهایی داشتم
ولی الان ترس از این دارم یه ادم ع.وضی بیاد تو زندگیم
بخاطر همین به تنهایی عادت کردم و حتی ازش لذت میبرم به لطف تروما هام :)
منم اوایل دبیرستان اینطور بودم اما کم کم دوستایی پیدا کردم که هنوزم باهاشون دوستم(البته خیلی هم از دبیرستانم نگذشته) به خودت زمان بده
چرا با کسی دوست نشدی
درست میشع قرار نیس همیشه اینجوری بمونه
ولی خب اینم بگم واقن گاهی تنها موندن خیلی بهتر از اینه رفیقا و آدمای سمی کنارت باشن ک فقد حالتو خراب کنن، تنهایی ارامشش بیشترع
منم از این موارد زیاد داشتم
ولی واقعا تنها بودن بدتره..
هیچوقت تو زندگیم اولویت اول کسی نبودم
حتی کسی نبود که اینو به دروغ بهم بگه
تو تیم ورزشم تنها ترین بودم تو کلاس برنامه نویسیم زبانم همه چیزم
ولی حداقل چندتایی بودن که برا اولیت دهمشون منو میذاشتن همینم خوشحالم میکرد حتی اگه بعدش ناراحتی و گریه بود
این بی کس بودن واقعا بدتره
آره چرا نشه، منم اوایل اون دوران همچین حسی داشتم احساس میکردم همه اکیپن و کلا کسی هیچ علاقه ای به من نداره شاید یه مدت که بگذره و بیشتر با هم آشنا بشید کم کم متوجه بشی که با کیا اصطلاحا فازتون به هم میخوره و دوست های متناسب با شخصیتت پیدا کنی، امیدوارم بهترینا برات رقم بخوره و آدم های درستی جلوی راهت قرار بگیرن🙏🏻
ببین سعی کن با دیگران ارتباط برقرار کنی هرچقدم ک سخت باشه
اصلا نشونه خوبی نیست باید سعی کنی دوست و رفیق پیدا کنی سعی کن معاشرت کنی و برو کلاس های مختلف تا اعتماد ب نفست بره بالا
