قبلا ها خیلی معروف بودم

میشه گفت شما راست میگی. نه که این حسادت از روی بد خواهی باشه. اما قبول میکنم که حسادت میکنم که الان میتونستم همون توجهی که میگیرن رو چند برابرشو داشته باشم. محتوای من خیلی رو زبون افتاده بود طوری که همه منو تو اون عرصه میشناختن. حالا که خیلی یهویی خودم تصمیم گرفتم برم و همه هم خیلی تعجب کردند، حالا انگار خیلی دچار شک شدم. اگرچه مجبور بودم چون مدیریت پیچ زمان بره. نمیتونستم رو درس تمرکز کنم برای همین قیدش رو زدم 

بله از انتخابم راضیم. به هر حال وقت و انرژی زیادی میخواست اما این چند وقته که تابستون بود و فقط رفتم یه سر زدم، یهو بقیه رو که دیدم چطور رشد کردند و حتی شاید کم کم دارن جای منم میگیرن باعث شد دلم بگیره. اگه من میموندم چندین برابر اونا بودم اما خب..انتخاب درست تر برام مهم تر بود. به نظرتون چیکار کنم این احساس از بین بره؟

دقیقا همینطوره، حالا جدا از آسیب هاش هم وقتمو می‌گرفت هم ذهنمو پر میکرد هم انرژی رو می‌گرفت برای همین خیلی یهویی طوری که حتی خودمم اون زمان باورم نمیشد کنار گذاشتمش.

اما الان حس خیلی بدی گرفتم، نه که از انتخاب پشیمون شده باشم

 به نظرتون چطوری این حسو حل کنم؟

برای منم بلاگری نبود، تولید محتوا بود. اما من نه تنها میون دوستا بلکه کلا تو اون موضوعات معروف بودم عین شرایط شما. 

هرچند منم عبور کردم، اما حس بدی باهام مونده! پس میگید یه چیز جدید امتحان کنم تا از اون مرحله بیرون بیام؟

اون زمان که همه به پنج هزار هم نرسیده بودن من ۲۳ هزار فالوور داشتم. 

الان که چک میکنم همه به این عدد نزدیکن، با اینکه هنوز نرسیدن تو اون موضوعات، اما خب بازم...!

پس یعنی رو یه چیزی که برای زندگیم ارزش و اهمیت داره دقیقا مثل اون زمان سرمایه گذاری کنم؟ 

الان دارم درس میخونم، فکر کنم تنها سرمایه ام فعلا این درس باشه 

دقیقاااا همینطورههه 

از اونجایی که آدما نیاز به تشویق دارن، خانواده من آدمی نیستن که منو تشویق کنند، منم فعلا دارم درس میخونم، برای همین فعالیتی خاصی نیست که افتخار آفرینی کنم. وقتی مردم اون زمان ازم تعریف می‌کردند و میگفتن چقدر کارات فوق العاده هست. چقدر ایده های خوب داری. چقدر خلاقی باعث میشد پر حس خوب بشم. 

اما الان که رفتم هیچی به هیچی.. فقط درس میخونم تا بتونم آینده ام رو بسازم.