خسته شدم همیشه ناراحتم کمبود محبت دارم از اطرافیانم حس میکنم دارم عقده ای میشم
حوصله هیچ چیز و هیچ کس و ندارم از یه طرف دیگه دلم میخواد همه بیان از دلم درارن و بهم توجه کنن
با غم عجین شدم هرشب تا یه بهونه پیدا نکنم گریه کنم حالم خوب نمیشه گریه ام که میکنم حس میکنم دنیا به آخر رسیده
همه آرزوهام نقش بر آب شد هیچ انگیزه ای واسه زندگی ندارم تازه ۲۰ سالمه
نمیتونم برم پیش روانشناس نه پولشو دارم نه شرایط رفتنشو
چجوری خودم به خودم کمک کنم؟
جز خدا پناهی نس
تبریک میگم یکی شبیه خودت داری🤝🏻
نماز یخون
چقد منی
چقدر منی تو
برو ی جایی مشغول شو هم سرت گرم میشه هم پولی میاد جیبت یکم انگیزه میگیری
باهاش حرف بزن ببین خدا می گه با بنده ام نسبت به گمانی که به من دارد رفتار می کنم پس تحت هر شرایطی بدی اونو بهترین و مهربونه ترین تصور می کنی و باهاش حرف می زنی ازش کمک بخوای یک قدم تو به سمتش بری اون خیلی بیشتر به سمتت میاد اصلا دوست داره تو سمتش برس
اوه تازه بیست سالت شده هنوز سنی نداری. برای هر چی میخوایی تلاش کن انشالله موفق میشی.
همیشه باهاش حرف میزنم کل زندگیمو دادم دستش گفتم هرکاری دوس داری باهام بکن
ولی یه موقعایی کم میارم
میدونم خیلی مهربونه و داره نگام میکنه ولی چیکار کنم زندگی قرار نبود انقدر سخت باشه خیلی داره بهم سخت میگذره حس میکنم بچم واسه این زندگی
احساس میکنم خیلی کوچولوام و طاقت بدیای مردم و ندارم
دوساله دنبالشم
انقدر عجیب غریب همه کارام جور نمیشه که یه موقعایی فکر میکنم بختمو بستن
بالای صدتا مصاحبه کاری کردم از هر نوع شغلی که بگی هرکدوم به یه علت نشده
خیلی وقتا خوششون اومده ولی بی دلیل بعدش کنسل شده
حتی یه جاهایی یکی دو هفته کار کردم و نموندم
