مـــهر خـوبان دل و ديــن از همه بـي پروا برد
رخ شــــطرنج نبرد آنــــچه رخ زيبا بـــــرد
تو مـــپندار که مجنون سَرِ خود مجنون گـشت
از ســمک تا به سماکش کِشش ليـــلي بــرد
من به ســرچــشمه خورشيد نه خود بـردم راه
ذره اي بــــــودم و مــهر تو مـــرا بالا بـــرد
من خسي بي ســر و پايم که به سيل افــــتادم
او که مـي رفـــــــت مرا هم به دل دريا بـرد
جام صهبا ز کــجا بـود؟ مگر دســت کــه بود
که به يک جلوه دل و دين ز همه يک جا برد
خم ابــــروي تو بود و کــف ميــــنوي تو بود
که دريـــــن بزم بـــگرديد و دل شيدا بـرد
خودت آموختي ام مهر و خودت سوخـــتي ام
با برافروخـــــته رويي که قرار از ما بــــرد
همه ياران به ســـــر راه تـــو بوديم ولــي
غــــم روي تو مرا ديد و ز مــن يــغما بــرد
همه دل باخته بوديم و پريشان که غمت
همه را پشت ســر انداخت مرا تنــها برد...
